ตอนที่18
1142 คำ
เอี๊ยด!
“ท่านครับ!”
เสียงของผู้ช่วยซึ่งทำหน้าที่ขับรถให้เขาด้วยเต็มไปด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ ก็มีใครบางคนโผล่มาขวางทางรถวิ่งอย่างไม่กลัวตาย โชคดีที่พวกเขาเพิ่งโผล่พ้นออกมาจากอาคารไม่เท่าไรประจวบเหมาะกับตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม จึงยังไม่พ้นอาคารดีด้วยซ้ำเลยไม่ได้สร้างความลำบากให้กับคนอื่นๆ ที่อาจจะตามมาทีหลัง
เอเดรียนซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังของรถและเห็นเหมือนกับที่โทนี่ ผู้ช่วยของเขาเห็นว่าใครเป็นคนทำตัวโง่ๆ สิ้นคิดด้วยการวิ่งถลามาขวางทางรถก็เอ่ยห้ามปรามลูกน้องหนุ่มซึ่งทำท่าจะลงไปจากรถ
“นายไม่ต้องโทนี่ ฉันจัดการเอง!”
มหาเศรษฐหนุ่มก้าวลงจากรถ ดวงหน้าของเขาเต็มไปด้วยโทสะที่ทำให้โทนี่ไม่กล้าขัดคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย ผู้ช่วยหนุ่มจึงได้แต่สังเกตการณ์อยู่บนรถเท่านั้น
เอเดรียนถลันเข้าไปหาคนที่ยังยืนนิ่งขวางทางหน้ารถ สีหน้าของหญิงสาวดูเยือกเย็นและไม่หวาดกลัวเลยว่าเธอกำลังทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย เป็นสีหน้าที่เอเดรียนเห็นแล้วยิ่งขุ่นเคืองมากขึ้น
“เธอทำบ้าอะไรของเธอน่ะปาหนัน!”
ชายหนุ่มตะโกนใส่หญิงสาวในระหว่างที่ก้าวเข้าไปประชิดตัวเธออย่างรวดเร็ว มหาเศรษฐีหนุ่มคว้าต้นแขนหญิงสาวแล้วบีบแน่นเหมือนเธอเป็นตุ๊กตาเก่าๆ ในมือของเขาที่ไม่จำเป็นต้องสนใจว่าตนเองจะออกแรงเสียจนทำลายมันพังคามือไปหรือไม่
แม้จะเจ็บ ทว่าปาหนันก็ไม่ประท้วงออกมา มิหนำซ้ำเธอยังเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเกือบกึ่งจะเป็นถือดีว่า
“ฉันจะไม่ยอมให้คุณหลบหน้าฉันค่ะ”
วินาทีนั้นดวงตาสีมรกตของเอเดรียนเจิดจ้าไปด้วยโทสะที่พลุ่งพล่านขึ้นมาจนยากที่จะระงับ ปาหนันไร้สมองถึงขั้นนี้เชียวหรือ ถึงได้ยอมทำเรื่องโง่ๆ อย่างการเอาตัวเองมาเสี่ยงตายเพียงเพื่อผู้ชายคนนั้น!
ดี! ในเมื่อเธอทุ่มเทขนาดนี้ เขาจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง เธออยากได้คำตอบมากนักเขาก็จะให้มันกับเธอเดี๋ยวนี้เลย!
“ฉันไม่มีอะไรจะต้องพูดกับเธออีกแล้ว ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้!”
ไม่พูดเปล่า มือข้างหนึ่งที่จับต้นแขนหญิงสาวแน่นก็เหวี่ยงเธอให้ถอยห่างไปพ้นทางรถ จนปาหนันที่ไม่ทันตั้งตัวก็แทบจะสะดุดล้มกับแรงเหวี่ยงของคนตัวโตกว่า
เธอมองเขาด้วยสายตาของนักสู้และไม่ยอมแพ้ วันนี้เป็นไงเป็นกัน เธอลงทุนทำทุกอย่างถึงขนาดนี้ ต่อให้เอเดรียนตั้งใจจะฆ่าเธอให้ตาย เธอก็จะไม่ยอมแพ้!
เพื่อครอบครัว...เธอทำได้ทุกอย่าง!
“ฉันจะไม่ไปไหนค่ะ” หญิงสาวถลากลับมาหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่มอย่างทระนงองอาจอีกครั้ง เชิดหน้าจ้องมองดวงหน้าหล่อเหลาของคนร้ายกาจตรงหน้า “จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง”
หญิงสาวย้ำออกมาอีกครั้ง และนั่นทำให้คนที่เยือกเย็นมาตลอดคล้ายกับจะหมดสิ้นความอดทน ชายหนุ่มลากหญิงสาวให้ออกไปพ้นจากหน้ารถอีกครั้งพร้อมกับตะตอกใส่หน้าเธออย่างดุดัน
“ฉันบอกอย่างชัดเจนแล้วว่าไม่!”
ทว่าปาหนันไม่ยอมแพ้ เธอยืนนิ่งแม้ว่าจะเริ่มปวดต้นแขนตุบๆ กับแรงบีบที่เกือบจะเรียกได้ว่าขยำอย่างออมแรงเลยสักนิดเดียวของเอเดรียน “ฉันไม่ยอมรับคำปฏิเสธของคุณค่ะ”
หญิงสาวเห็นเขานิ่งขึงไป เธอมองเขาตรงๆ ด้วยท่าทางไม่เกรงกลัว แม้ว่าข้างในใจจะเริ่มหวาดหวั่น
คนเคยใกล้ชิดกันมารู้ดีว่าเอเดรียนตอนเขาโกรธจนระเบิดออกมาไม่น่ากลัวเท่ากับตอนที่เขามาถึงจุดเยือกเย็นอย่างในตอนนี้
ทว่า...ต่อให้เขาจะฆ่าเธอให้ตาย ถ้ามันทำให้เขารับปากว่าจะช่วยปีเตอร์ได้เธอก็ยินดีจะทำ!
“เธอคิดจะท้าทายฉันใช่ไหม”
“ถ้ามันจะทำให้คุณยอมทำตามในสิ่งที่ฉันขอร้อง...” หญิงสาวเน้นคำว่าขอร้อง แม้ว่าคนฟังจะไม่รู้สึกอย่างนั้นก็ตาม “ก็ใช่ ฉันท้าทายคุณ”
“ดี…” เขากัดฟันกรอด แล้วเปลี่ยนมากระชากเธอให้เริ่มออกเดินอีกครั้ง “งั้นมานี่!”
“คุณจะพาฉันไปไหน” ปาหนันถามพลางเดินไปตามแรงกระชากของชายหนุ่มเพราะรู้ดีว่าไม่ควรขืนตัวเองไว้ หนึ่งเพราะเธอสู้แรงเขาไม่ได้และสองเธอจะตามเขาไปต่อให้สุดหล้าฟ้าเขียวก็ตามเพราะเธอยังพูดกับเขาไม่จบ
“ไปหาที่คุยกัน!”
เอเดรียนตอบเธอเสียงดุดัน แล้วยังคงออกแรงลากเธอต่อไป หญิงสาวเห็นแล้วว่าเขาคงจะพาเธอไปขึ้นรถ จึงบอกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่บังคับให้นิ่งเรียบว่า
“ไม่ต้องลากฉันก็ได้ค่ะ ฉันเดินเองได้ค่ะ”
ทว่าดูเหมือนเธอจะไปยั่วโทสะดุร้ายของจอมเย็นชาขึ้นมาอีกครั้งแล้ว เพราะเขายอมปล่อยเธอแต่โดยดี ทว่าก็ตามติดเธอไม่ห่าง
“งั้นเชิญเลยคุณผู้หญิง!” ชายหนุ่มประชดประชัน “แล้วฉันหวังว่าคราวนี้เธอจะเตรียมใจมาดีพอที่กล้ากลับมาหาฉันอีกนะ!”
คำขู่ตอนท้ายพร้อมกับที่เขาสอดร่างใหญ่โตเข้ามาในรถ ทำให้เธอต้องรีบกระถดร่างไปอีกฟากของรถอย่างรวดเร็วเพราะมิฉะนั้นเอเดรียนคงนั่งทับเธอแน่ๆ ซึ่งเธอมั่นใจเลยว่าเขากล้าพอที่จะทำอย่างนั้นอย่างแน่นอน!
เมื่อเข้ามาอยู่ภายในรถที่แล่นออกไปสู่ท้องถนน ปาหนันก็กอดอกแน่นแล้วนิ่งเงียบ เธอไม่กล้าหันไปมองคนที่นั่งเคียงข้างจึงได้แต่มองออกไปนอกกระจกรถตลอดเวลาเพื่อดูว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหน ทว่าถึงเอเดรียนจะเงียบ แต่เธอกลับยิ่งรู้สึกกดดันและรับรู้ได้ถึงโทสะอันร้อนแรงที่แผดเผาร่างใหญ่โตของคนข้างๆ ให้เธอรู้สึกใจสั่นหวั่นไหวด้วยความหวาดกลัวที่พยายามเก็บกดเอาไว้อยู่ตลอดเวลา
เธอได้แต่บอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าเธอถอยไม่ได้ หนีไม่ได้ สิ่งที่ทำให้คือเดินหน้าต่อไป
เธอเคยยอมแพ้ถอยหลังหนีไปหลายต่อหลายครั้ง ทว่าต้องไม่ใช่ครั้งนี้...ไม่ใช่ครั้งที่มีชีวิตของอีกหลายต่อหลายคนฝากความหวังไว้ที่เธอ!
๐๐๐๐
- ผู้เขียน
