ตอนที่3
1077 คำ
ห้าปีต่อมา
ปาหนันใช้สองมือลูบชายเสื้อของตนเองราวกับว่ากลัวมันจะยับอีกเป็นครั้ง ขณะที่หัวใจของเธอกระวนกระวนในทุกๆ วินาทีที่ผันผ่าน เธอยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาอีกครั้งแล้วก็ถอนหายใจอีกหนพร้อมกับขบริมฝีปากอิ่มของตนเองแรงๆ เพื่อระงับอาการกระวนกระวายเสียจนอยากจะหนีไปจากที่นี่อีกครั้งโดยเร็ว แต่เธอจะหนีไปไม่ได้ เธอยังมีสิ่งที่ต้องทำและเธอต้องอยู่พบกับเขา เจรจากับเขาให้สำเร็จเสียก่อนเธอถึงจะหนีไปจากที่นี่ได้!
“มิสศตนันท์ คุณต้องการอะไรเพิ่มอีกไหมคะ” เลขาฯ สาวใหญ่หน้าห้องทำงานของผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาถามเธออีกหน สีหน้าเธอราบเรียบก็จริง ทว่าแววตาเต็มไปด้วยความเห็นใจ เพราะเธอรู้ดีว่าปาหนันมารอผู้ชายคนนั้นนานกว่าสี่ชั่วโมงแล้ว “ตอนนี้การประชุมยังไม่เสร็จเลยค่ะ มิสเตอร์แอดดิสันเลยยังไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้...”
“ขอบคุณนะคะ ฉันไม่ต้องการอะไรค่ะ” หญิงสาวบอกอีกฝ่ายกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แหบพร่าและพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกกระอักกระอ่วนชวนคลื่นไส้ของตนเองลงไป ตอนนี้เธอไม่นึกอยากอะไรเลยสักนิดเดียวแม้กระทั่งน้ำสักหยด ความกดดันที่แผ่ซ่านไปทั่วกายในยามนี้กำลังบีบเคล้นให้เธออยากจะขย้อนออกมามากกว่าจะรับอะไรเข้าไปในกระเพาะของตัวเองอีก
ทว่าต่อให้ต้องเป็นบ้าเธอก็ต้องเจอกับเขาให้ได้!
“งั้นฉันจะเอาน้ำอัดลมมาให้คุณแล้วกันนะคะ” เลขาฯ สาวใหญ่เอ่ยอย่างเห็นใจ ก่อนจะกลับออกไปจากห้องรับแขกเล็กๆ ภายในชั้นสามสิบห้าที่แทบจะเป็นอาณาเขตของมิสเตอร์แอดดิสันที่ปาหนันนั่งมากว่าสี่ชั่วโมงแล้วและกำลังจะเข้าสู่ชั่วโมงที่ห้าในไม่ช้านี้
ปาหนันได้แต่ส่งยิ้มให้อีกฝ่ายเป็นการขอบคุณในความเอื้อเฟื้อ แม้ว่าทั้งเธอและเลขาฯ สาวใหญ่ที่พอจะคุ้นหน้ากันเมื่อหลายปีก่อนนั้นจะรู้แก่ใจกันดีว่าถ้าสมมติว่าเอเดรียน แอดดิสันจะยอมให้เธอพบหน้าเขา ความกราดเกรี้ยว ชิงชังราวกับภูเขาไฟกำลังระเบิดก็คงจะเกิดขึ้นในไม่ช้า!
แต่ถึงจะต้องผจญกับโทสะอันร้ายกาจของเอเดรียน ปาหนันก็คงต้องจำยอมรับโทสะนั้นเพราะเธอหมดที่พึ่งแล้ว...
หลังจากความพยายามที่จะอยู่ด้วยตัวเองตลอดห้าปีอันยากลำบากไม่ได้ทำให้เธอย่อท้อ แต่พอเป็นเรื่องของ ‘พี่ชาย’ เข้ามาเกี่ยวข้อง...เธอก็ต้องยอมรับว่าเธอจนตรอกและไม่สามารถเอาตัวรอดได้อีกแล้ว และคนๆ เดียวที่จะช่วยเหลือเธอก็ได้มีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น
ผู้ชายคนที่เธอไปจากเขาเมื่อห้าปีก่อน...คนที่ทำให้หัวใจของเธอแหลกสลายและเจ็บปวดจนกระทั่งถึงวินาทีนี้...
เอเดรียน แอดดิสัน...
๐๐๐๐
ห้องทำงานของผู้ดำรงตำแหน่งซีอีโออยู่ในขณะนี้กินพื้นที่กว้างเกือบจะเป็นครึ่งหนึ่งของชั้นสามสิบห้าบนอาคารสำนักงานใหญ่แอดดิสันไฟแนนซ์เชียลซึ่งตั้งอยู่บนถนนวอลล์ สตรีทต์ที่ได้ชื่อว่าเป็นศูนย์กลางทางการเงินของโลก ผนังห้องด้านหนึ่งกรุกระจกบานกว้างเปิดเผยให้เห็นทัศนียภาพภายนอกได้อย่างชัดเจน
ทว่าเจ้าของห้องและแขกอีกสองคนกลับไม่ได้สนใจภาพภายนอกเท่ากับบทสนทนาของพวกเขาทั้งสามคนในขณะนี้
“นายจะปล่อยให้เธอรออย่างนั้นเหรอเอ็ด”
เอียน แอดดิสัน ลูกพี่ลูกน้องของเขาเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่การประชุมอันยาวนานกว่าห้าชั่วโมงของพวกเขานั้นจบสิ้นลงแล้วเรียบร้อย ทว่าแทนที่เอเดรียนจะกระตือรือร้นไปหาแขกที่มารอคอยอยู่นานแล้ว พี่ชายของเขากลับนั่งเอื่อยเฉื่อยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น และยังคงจะทำงานต่อไป ถ้าไม่ใช่ว่าแอชตันผู้เป็นน้องชายขอตัวไปเข้าห้องน้ำเมื่อครู่นี้ ทำให้การทำงานอย่างบ้าระห่ำของเอเดรียนนั้นหยุดลง
“ฉันยังไม่เสร็จธุระ ถ้าเธอจะรอก็ให้เธอรอต่อไป”
เอียนได้ยินอย่างนั้นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า มองคนที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายเพราะเอเดรียนเป็นลูกของลุงซึ่งเป็นทายาทคนโตที่สืบทอดตำแหน่งหัวหน้าตระกูลของแอดดิสันแล้วก็ถอนหายใจอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้ระอาเพราะความบ้างานของเอเดรียน แต่เพราะนึกเห็นใจผู้หญิงที่มารออยู่ข้างนอกนั้นต่างหาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอคือใคร แต่ดูได้จากการที่เอเดรียนหมางเมินเธออย่างจงใจนับตั้งแต่เลขาฯ สาวใหญ่ของเอเดรียนเข้ามากระซิบบอกชื่อแขกที่มารออย่างแผ่วเบา ก็คาดเดาได้ว่าก็คงจะเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่โดนทิ้งไปแล้ว และคงจะพยายามเอาตัวเองเข้ามาในชีวิตเอเดรียนอีกครั้งกระมัง
“แต่ฉันคงจะต้องขอตัวก่อนนะพี่ชาย เย็นนี้ฉันมีนัด”
คนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยขึ้น เห็นได้ชัดว่าแอชตัน แอดดิสันคงจะได้ยินที่พี่ชายทั้งสองคนพูดคุยกันแล้ว
เอเดรียนมองน้องชายทั้งสองคนของเขาแล้วก็ส่ายหน้าช้าๆ อย่างระอา แล้วยกข้อมือขึ้นมองนาฬิกาก็เห็นว่านี่เป็นเวลาเกือบบ่ายสี่โมงแล้ว ในที่สุดเขาก็พยักหน้าแข็งๆ แล้วจำใจยกเลิกการทำงานของวันนี้ไปในที่สุด
“พวกนายไปเถอะ” เอเดรียนตัดสินใจไล่ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองคนของเขาออกไปในที่สุด “ฉันจะทำงานของฉันต่อไปแล้ว”
“แล้วผู้หญิงข้างนอกนั่นล่ะพี่ชาย...” แอชตันเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนริมฝีปากของคนที่อายุน้อยที่สุด
“ไม่ใช่เรื่องของนาย”
เอเดรียนตอบเสียงเรียบเย็น แล้วส่งสายตาเป็นเชิงขับไล่ไอ้สองพี่น้องตัวร้ายให้ออกไปจากห้องทำงานของเขาทันที ทว่าทั้งสองคนนอกจากจะไม่มีสามัญสำนึกของมารยาทที่ดีแล้ว กลับทำสีหน้าล้อเลียนเขาเพิ่มมากขึ้น ทั้งๆ ที่มันก็รู้ว่าสำหรับผู้หญิงที่เขาทิ้งไปแล้ว...พวกเธอจะไม่มีวันได้หวนกลับมาอยู่บนเตียงของเขาอีก!
๐๐๐๐
- ผู้เขียน
