“คิด” คุณป๋าตอบแบบตรงไปตรงมา “คิดแบบนั้นแค่กับเธอ”
“ลุกขึ้นไปนะ ฝุ่นหนัก!!”
ฉันใช้มือดันคุณป๋าออกจากตัว ก่อนที่ร่างหนาของคุณป๋าจะค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วเปลี่ยนเป็นยืนจ้องฉันแทน
“รอฉันอาบน้ำก่อน เสร็จแล้วจะไปส่ง” พูดจบคุณป๋าก็เดินไป ไม่ได้เดินธรรมดาแต่ยังถอนเสื้อออกพร้อมๆ กับเดินไปด้วย เห็นแบบนั้นฉันก็รีบหันหน้าหนีทันที
เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำปิดลง ฉันจึงลุกขึ้นนั่งพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นมาทาบบนหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองที่มันกำลังเต้นรัวอยู่
ทำไมถึงต้องหวั่นไหวขนาดนี้ด้วย...
ผ่านไปหลายนาทีที่ฉันนั่งอยู่ที่เดิม คือบนเตียง ไม่ได้ลุกขึ้นไปไหน แต่จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง ทำให้ฉันลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้าของคุณป๋าดู
“ไปไหนแล้วนะ” ฉันบ่นพึมพำเบาๆ แล้วหากล่องที่มีภาพพี่ฝนอยู่ข้างในนั้น แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ทั้งที่ตอนนั้นฉันจำได้ว่าฉันเอาไว้ตรงนี้แท้ๆ “
