เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียง เรียกให้คนที่กำลังนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย รีบเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ด้วยความเร็ว เหมือนดั่งรอคอยเสียงนี้อยู่ตลอดเวลา ทว่าเมื่อเห็นชื่อของบุคคลที่โทรเข้ามาคิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากัน
“ว่าไงต้อง มีอะไรหรือเปล่า โทรมาดึกเชียว...อะไรนะ!...ที่ไหน...อืมๆ แค่นี้ก่อน พี่จะรีบไป” ร่างสูงรีบลงจากเตียง เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าจัดการถอดชุดนอนออก คว้าเสื้อยืดและกางเกงยีนมาสวมใส่ จากนั้นก็รีบออกจากเพ้นท์เฮ้าส์ไปด้วยความเร็ว
รถยนต์คันหรูพุ่งทะยานบนท้องถนนในเวลาเกือบเที่ยงคืนด้วยความเร็ว ทว่ายังไม่เร็วเท่าความร้อนใจของเจ้าของรถในตอนนี้เสียด้วยซ้ำ
เท้าที่เหยียบบนคันเร่งลงน้ำหนักเพิ่มขึ้น สายตาที่มักจะแสดงความเฉยชาออกมาในเวลาปกติเพ่งมองถนนเบื้องหน้าเขม็ง สองมือกำพวงมาลัยรถเอาไว้แน่น ลมหายใจหนักๆ ถูกผ่อนออกมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
ทว่ากลับไม่ทำให้ความร้อนรนกระว
