หลังจากพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ หลันถิงก็นึกขึ้นได้ว่าตนรับปากเจ้าชายไว้ว่าจะพาเขาเดินเที่ยวชมเมือง ฉินอ๋องจึงให้คนพานางกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์ที่เรือนก่อน ส่วนเขาก็กลับไปรอที่เรือนรับรองของเจ้าชาย เพราะต้องแจ้งเรื่องนี้ให้ทรงทราบด้วย
ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ซึ่งเป็นยามเว่ย [ 13:00-14:59]
รถม้าของหลันถิงก็มาหยุดลงที่หน้าจวนรับรอง นางไม่ได้ลงมา เพราะคนด้านในเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว
เมื่อเจ้าชายออกมาก็ตรงมาหาหลันถิง เพื่อถามไถ่นางด้วยความเป็นห่วง เขายืนอยู่ด้านล่างเพราะฉินอ๋องไม่ยอมให้ขึ้นรถม้า
“เจ้าดีขึ้นแล้วหรือ” สีหน้าเขายังกังวล
“เพคะ นับจากนี้จะไม่เศร้าแล้ว” เอ่ยจบก็ยิ้มหวาน
“พอเถิด ถามอะไรมากมาย” คนขี้หวงเอ่ยแทรก เผยใบหน้าบูดบึ้ง จ้องมองผู้ที่ยืนเกาะหน้าต่างอย่างหงุดหงิด
จึงถูกเจ้าชายคว่ำปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะค้อนขวับเข้าให้ แม้จะไม่เข้าใจสิ่งที่ฉินอ๋องกล่
