หลันถิงยิ้มอายกับคำพูดเขา ถึงกระนั้นนางก็ยังเอ่ยเย้า
“ก็ท่านอ๋องรูปงามนี่เพคะ ร่างกายก็กำยำมิหนำซ้ำ พระองค์ยังมีมังกรที่น่ากินอีก” ว่าพร้อมกับส่งสายตายั่วยวนให้ ด้านล่างนางก็ขยับขึ้นลง มือหรือก็บี้เม็ดไตเขาเล่นมีหรือฉินอ๋องจะทนได้
“อ่า… ชายาของพี่ พี่พ่ายแพ้ให้เจ้าทั้งกายและใจแล้ว อยากทำอันใดก็ทำเถิด ขออย่างเดียว อย่าทิ้งพี่เป็นอันขาด” หยวนซีขยับลุกขึ้นมานั่ง เพราะเขาอยากมองหน้านางใกล้ ๆ
หลันถิงส่งเสียงหัวเราะในคำพูดเขาเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยบอกเขาเสียงอ่อน “สามีดีเพียงนี้ใครจะทิ้งลงเพคะ มีแต่หม่อมฉันจะทำตัวเป็นปลิง คอยดูดเลือดเกาะพระองค์ไว้ไม่ยอมปล่อยเสียมากกว่า”
“พี่ยอมให้เจ้าดูด เอาให้แห้งเหี่ยวตายไปเลย” น้ำเสียงเขาจริงจังเป็นอย่างมาก แววตาที่มองนางก็แน่วแน่ ทว่าคนตัวเล็กกลับ
“ดูดอะไรหรือเพคะ” หลันถิงเย้าเขา
“เจ้าเด็กคนนี้นี่” สิ้นคำหยวนซีก็ใช้ปากตนปิดปากนาง เพราะชายา
