ณ ห้องโถงใหญ่ของจวนสกุลจ้าว
ยามนี้จ้าวเสวี่ยอี้กำลังเดินไปมาพร้อมกับอารมณ์เดือดดาล หลังจากได้ยินว่าบิดามารดาจัดการเรื่องงานแต่งให้ มิหนำซ้ำว่าที่เจ้าสาวยังเป็นสตรีที่เขาเกลียดชังอีก หรือชาตินี้เขาจะหนีนางไม่พ้น
“เสวี่ยเอ๋อร์ พ่อแม่ทำทุกอย่างก็เพื่อตระกูลของเรานะลูก” จ้าวฮูหยินยังคงใช้ประโยคเดิม ๆ กล่าวกับบุตรชาย
“พอเถิดท่านแม่ ข้าไม่อยากฟังอันใดอีกแล้ว” สิ้นคำเขาก็เดินหนีออกมาจากจวน ตรงไปยังเรือนเก่าของหลันถิง เดินเล่นอยู่ด้านในพักใหญ่ก็เดินเข้ามาที่ห้องนอนของนาง
“ทำไม ทั้งที่ข้าเลือกจะกลับมาเปลี่ยนทุกอย่างแล้ว เหตุไฉนโชคชะตาถึงได้เล่นตลก ไม่ยอมให้ข้าใช้ชีวิตดีดี ข้ายอมละทิ้งทุกอย่าง เพื่อแก้ไขข้อผิดพลาด เหตุไฉนสวรรค์จึงไม่เมตตาข้าสักนิด” เสียงตัดพ้อรำพึงออกมาสั่นเครือ ก่อนที่ร่างแกร่งจะทิ้งกายลงนอนตะแคงคุดคู้กอดตนเองไว้อย่างน่าเวทนา
ทว่าจ้าวเสวี่ยอี้คงไม่รู้ว่าท
