ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวขาออกไป เสียงรายงานก็ดังขึ้นมาก่อน
“ใต้เท้าจื่อโม่มีขันทีจากในวังมาขอรับ บอกว่าต้องการพบตัวแม่นางเหอหลันถิง” บ่าวชายรีบเอ่ยบอกองครักษ์หนุ่ม
จื่อโม่หันขวับมาหาผู้ที่ถูกเอ่ยนามทันที “เอ่อ…”
“นำทางไปสิ ปล่อยให้เขารอนานไม่ดีนะ”
“ทะ… ทว่า หากพระชายาไปด้วยสภาพนี้มันจะ”
“จะ… อะไร ไปอย่างนี้แหละดี พี่บุญธรรมข้าและทุกคนจะได้เห็นว่าจวนฉินอ๋องต้อนรับพระขนิษฐาบุญธรรมขององค์ชายต่างแดนเช่นไร” ว่าพร้อมกับเดินนำออกไป ทิ้งความมึนงงไว้ให้บ่าวไพร่ด้านหลังมองหน้ากันไปมาอย่างหวาดหวั่น โดยเฉพาะสองแม่ลูก
“ท่านแม่ นางไปทั้งอย่างนี้ หากฝ่าบาทเรียกเข้าเฝ้าจริง ๆ จะทำเช่นไร เรามิถูกลงโทษหรือ” เฉียวหลงเขย่าแขนมารดาด้วยท่าทางร้อนใจ เพราะเรื่องตบตีกันในจวนฉินอ๋องไม่ชอบเอามาก ๆ
“เมื่อครู่เจ้าไม่ได้ยินที่นางพูดหรือ นางบอกว่าตนเองเป็นพระขนิษฐาขององค์ชายต่างแดน หากเป็นเรื่องจริง
