ทว่า… มันก็ดีมิใช่หรือ อย่างน้อยมันอาจทำให้เขาเลิกยุ่งกับนาง เพราะถึงอย่างไรเรื่องของนางกับเขาก็ไม่มีทางเป็นไปได้ อีกอย่างในยามนี้ หลันถิงไม่อยากปวดหัวกับเรื่องราวความรัก
นางอยากทำงานหาเงิน สร้างเนื้อสร้างตัวมากกว่า… คิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็ไม่ยอมออกไปเผชิญหน้ากับท่านอ๋องอีก และยังบอกฐานนะของอีกฝ่ายให้สาวใช้ตนได้รู้ วันหน้าจะได้ไม่ล่วงเกินเขา
“ไม่ต้องตกใจไป ทำตัวปกติ แต่คำเรียกให้เปลี่ยนเสีย”
“เจ้าค่ะคุณหนู” ลี่อันรับคำแล้วก็เดินกลับเข้าร้าน ปล่อยให้ผู้เป็นนายอยู่ลำพังต่อไปภายในสวน ซึ่งบัดนี้หลันถิงเดินไปนั่งที่เก้าอี้เอนนอนแล้ว ทอดมองสายตาไปยังผู้คนที่เดินอยู่อีกฝั่งคลอง โดยลืมไปว่า ระเบียงและสวนนั้นมันสามารถมองเห็นกันได้
ฉินอ๋องก็หันมาทางนางพอดี เขาจึงได้เห็นทุกอิริยาบถของนาง และเขาก็นั่งมองอยู่เช่นนั้น ทั้งที่คราแรกเขากำลังหงุดหงิดอยู่แท้ ๆ ทว่าพอเห็นสีหน้า
