บรรยากาศภายในสวนยังคงเงียบงัน เพราะหยวนซียังคงยืนนิ่ง เนิ่นนานกว่าเขาจะเอ่ยถาม “เจ้าโกรธข้าหรือไม่”
หลันถิงถอนหายใจก่อนจะกล่าวกับเขา “ก็แค่เรื่องเข้าใจผิดไยต้องโกรธ อีกอย่างท่านจะเป็นองครักษ์ก็ดีหรือจะเป็นท่านอ๋องก็ช่าง อย่างไรเสีย สองคนนี้ก็ช่วยหม่อมฉันไว้ จะว่าไปพระองค์เป็นผู้มีพระคุณที่หม่อมฉันต้องกราบไหว้เช้าเย็นเลยด้วยซ้ำ ใครจะไปโกรธลง แต่ถ้าเก็บงำฐานะเอาไว้นานกว่านี้ก็ไม่แน่นะเพคะ”
“ข้าไม่ใช่พระพุทธรูป” เอ่ยเสียงติดงอนพร้อมกับหลับตาค้อนไปหนึ่งที เมื่อคนตัวเล็กกล่าวว่าจะกราบไหว้เช้าเย็น
หลันถิงเผยยิ้มเอ็นดูก่อนจะแกะมือเขาออก พร้อมกับเอ่ยเสียงอ่อน “หม่อมฉันขอไปเก็บร้านนะเพคะ”
“หลันถิงที่ข้าช่วยเจ้าเพราะข้า…”
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเป็นสตรีที่เคยหย่าร้างมาแล้วเพคะ ถ้อยคำที่พระองค์จะกล่าวออกมา เก็บมันไว้ให้คนที่คู่ควรเถิดเพคะ…” หลันถิงเอ่ยจบ นางก็ถูกสองมือของฉินอ๋อ
