ผ่านไปไม่ถึงจิบชา สัญญาเช่าร้านก็ถูกส่งมอบให้กัน ทว่าค่าเช่ากลับไม่เป็นไปอย่างที่หยวนซีกล่าวบอก เพราะเหอหลันถิงนางต้องการจ่ายตามราคาที่ได้ตกลงกันคราแรก หากไม่ทำตามที่นางว่า หญิงสาวก็จะไม่ยอมเช่า เพราะหลันถิงไม่ชอบเอาเปรียบผู้อื่น
“ดื้อดึง” เมื่อเดินออกมา ฉินอ๋องก็เอ่ยอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันมาหาสหายที่เดินตามมาด้วย “เป็นเพราะเจ้าตั้งราคาแพงตั้งแต่แรก หากบอกว่าสี่สิบห้าสิบกว้านก็จบแล้ว”
“หา! จากร้อยยี่สิบกว้านลดเหลือแปดสิบกว้าน ท่านอ๋องยังไม่พอใจ พระองค์จะให้กระหม่อมแย่งข้าวหมูกินกระนั้นหรือ ถึงได้หน้าเลือดกับกระหม่อมเช่นนี้” จางเหรินโอดครวญ
“ข้าให้เจ้าลดก็ใช่ว่าจะไม่คืนส่วนต่างให้ โง่จริงเชียว” หยวนซียังคงหงุดหงิดราวกับเรื่องเมื่อครู่มันข้องเกี่ยวกับตน
“ท่านอ๋องพึงใจนางมากหรือ ไยต้องเป็นเดือดเป็นร้อนเพียงนี้” เป็นประโยคที่ทำให้สองเท้าของฉินอ๋องต้องหยุดชะงักทันที
