หลันถิงไม่ได้กล่าวตำหนิอันใด นางเพียงแค่ดันอกเขาให้ถอยห่างออกไปอีก จากนั้นก็หันมาสนใจกะทะต่อ ส่วนหยวนซีก็เผยยิ้มบาง ก่อนจะเดินกลับไปยืนที่เดิม กระทั่งแม่ครัวทำอาหารเสร็จ
“หอม” เขาเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน
หลันถิงจึงหันมาหาเขา “พี่จะชิมหรือไม่” สีหน้านางยังคงปกติ ราวกับว่าเมื่อครู่ไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้น
“กินได้หรือ?” หยวนซีขยับก้าวเข้ามาถามอย่างหยอกเย้า
“เช่นนั้นก็ไม่ต้อง” นางชักมือที่ถือตะเกียบคีบอาหารทันที
ทว่ามือเรียวกลับคว้าข้อมือนางเอาไว้ก่อน มิหนำซ้ำเขายังดึงให้นางป้อนใส่ปากด้วย “ใช้ได้ อร่อย” เอ่ยเพียงเท่านั้นก็ปล่อยมือตน แล้วถอยออกมายืนพิงประตูกอดอกมองนางเช่นเคย เพราะหยวนซีไม่อยากทำให้หลันถิงรู้สึกอึดอัดมากจนเกินไป แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังอดไม่ได้ ต้องตอดนิดตอดหน่อยเพื่อกระตุ้นให้นางใจเต้นแรง
ตามคำสอนของจางเหรินที่บอกกล่าวเมื่อกลางวัน สตรีต่อให้ใจแข็งแค่
