"ไม่ได้เจอกันนาน คุณพ่อสบายดีนะคะ"
"ก็เรื่อยๆ โรคก็รุมเร้าเหมือนเดิมนั่นแหละ"
"คุณพ่อมีวินัย หนูว่าต้องกินยาตรงเวลาเหมือนเดิมแหละค่ะ"
พ่อของแดนหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับยกชาขึ้นจิบ เขากินขนมที่ฉันเตรียมมาให้หมดไปแล้วฉันเลยกล้าที่จะพูดทักทายอย่างที่เห็นนี่แหละ
"ทำอร่อยขึ้นมากเลยนะ สมแล้วที่เปิดร้านแถมยังขายดีขนาดนี้"
"หนูก็ฝึกเรื่อยๆ พอมีเวลาเลยไปลงเรียนก็เลยพัฒนาอย่างที่เห็น แต่เห็นคุณพ่อชมขนาดนี้หนูก็ดีใจนะคะ"
คุณพ่อมองฉันก่อนจะยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับวางแก้วลงบนโต๊ะ
"เธอยังเป็นคนอ่อนหวานและนุ่มนวลเหมือนเดิมเลยนะหลิว ขนาดโดนลูกชายพ่อทำร้ายจิตใจขนาดนั้น"
"เขาอาจทำหนูเสียใจได้ แต่เขาเปลี่ยนนิสัยหนูไม่ได้หรอกค่ะ"
"ก็จริง เห็นแบบนี้พ่อก็สบายใจ จริงๆแล้วเธอเองก็เหมือนลูกสาวพ่ออีกคนเธออยู่กับครอบครัวเรามานานมากจริงๆหลิว"
ฉันพยักหน้าตอบพ่อของแดน เพราะที่เขาพูดมามันก็จริง ฉันอยู่เคียงข้างแดน
