(หลิว)
วันต่อมา
07.23 am.
"ครับแม่...เอ่อ ตอนนี้ผมก็ยังบอกไม่ได้ว่าจะกลับวันไหน....เดี๋ยวๆแม่อย่าเพิ่งงอนสิครับโถ่"
ฉันเลิกคิ้วมองตามเสียงของโปรดที่ดังมาจากทางระเบียงหลังจากที่ตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงของเขา โปรดก็ไม่ได้คุยดังหรอกเพียงแต่เสียงของเขามันดูคล้ายกับว่ากำลังหนักใจมาก
ปลายสายคือแม่ของโปรดสินะ
"ผมก็กำลังหาวันกลับ...ไม่ๆ แม่ไม่ต้องมาหรอกมันไกลจะตายเอาเป็นว่าผมจะกลับบ้านให้เร็วที่สุดนะครับ...อือสัญญาครับ รักแม่เหมือนกันนะ"
เสียงของโปรดดูเบาลงก่อนเขาจะวางสายพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันกลับมาทางฉันฉันจึงเลือกที่จะหลับตาลงและทำเป็นนอนต่อจนโปรดเดินเข้ามานอนตะแคงข้างกอดฉันเอาไว้
"เฮ้อ..ทำไงดีล่ะ"
ดูเหมือนเขาจะมีเรื่องหนักใจที่ไม่อยากบอกฉันสินะ ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่นขณะที่ตัวเองก็กำลังแกล้งหลับไปด้วย เท่าที่ฟังดูเหมือนว่าโปรดกำลังโดนแม่งอนเรื่องที่เขาไม่ได้กลับบ้านสินะ...ใช่ส
