บทที่.3 ผัวสายเปย์ [สงสัย]
935 คำ
"แล้วถ้าฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณฉันจะเป็นใคร"
"ไม่รู้สิ หลังจากประสบอุบัติเหตุเธอก็ดูเปลี่ยนไป"
"ที่บอกว่าไม่ใช่ภรรยา..คุณอาจจะสับสนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ด้วยหรือเปล่าคะ"
แอ่ก แค่กๆ
ทันทีหมอลีโอก็สำลัก ถ้วยชาในมือของเขาวางกลับลงที่เดิม สายตาดุแข็งกร้าวส่งให้ราวกับไม่พอใจในคำพูดเชิงต่อว่า
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะคะ วันนี้อาหารไม่ค่อยถูกปาก"
พริ้มยืนขึ้นแต่ก็ไม่ลืมส่งยิ้มหวาน ลีโอถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะไม่ชอบกิริยาแบบนี้
เขาเกลียดผู้หญิงดื้อรั้นเป็นที่สุด
บนห้องพริ้ม
'ต้องมีอะไรบ้างสิ'
โน้ตบุ๊กที่เก็บเอาไว้ถูกหยิบออกมาวางบนโต๊ะ เธอกดปุ่มเปิดทันทีแต่ทว่าหน้าจอกลับบอกให้ใส่รหัส password ก่อนที่จะค้นหาข้อมูล
"รหัส?" ยุ่งกว่าเดิมเมื่อพริ้มพยายามกดใส่เลขต่างๆ ที่พอจะนึกขึ้นได้ "ไม่ใช่เหรอ"
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง โน้ตบุ๊กยังคงค้างอยู่ที่หน้าจอให้ใส่รหัสผ่าน แต่ครั้งนี้เธอคิดถึงบางอย่าง 'วันแต่งงาน'
หน้าจอแสดงแสงวูบวาบ แท้จริงรหัสก็คือวันแต่งงานระหว่างเธอกับคุณหมอลีโอ
ไฟล์ทุกอย่างว่างเปล่าเหมือนไม่ได้ถูกใช้งานมาเป็นเวลานาน ทั้งที่เป็นเลขานุการควรจะจัดแจงแฟ้มงานเอาไว้สำรอง
แท็บเล็ตสีขาวที่หลังจากเกิดอุบัติเหตุส่งซ่อม ข้อมูลตอนนี้ยังคงไม่สามารถใช้งานได้
มีเพียงโทรศัพท์มือถือเครื่องเดียว แม้หน้าจอจะแตกแต่ดีที่เป็นรุ่นใหม่กันน้ำทำให้ยังคงใช้งานปกติ
หลายวันผ่านไป
พริ้มยังคงไม่ได้เริ่มงานเป็นเลขาให้สามี เธอใช้เวลาว่างอยู่ที่บ้านและอยู่เพียงในห้องไม่ออกไปไหนนอกจากเวลากินข้าว
วันนี้ก็นั่งอยู่ห้องโถงเปิดจอโทรทัศน์ใหญ่ ทันทีที่เห็นสามีกลับมาจึงรีบทำหน้าที่
หมับ
"มาค่ะ เดี๋ยวฉันช่วย"
"นึกว่าตอนรถประสบอุบัติเหตุศีรษะกระแทกพวงมาลัยทำให้ความจำเสื่อมไม่รู้จักหน้าที่"
"เจอกันโดยที่ไม่พูดประชดประชันสักวันจะได้ไหม"
มือเรียวถอดเสื้อสูทสีดำออกเพื่อพับวางพาดที่ข้อแขนเล็ก คิ้วบางย่นทำจมูกฟุดฟิด "กลิ่นน้ำหอมผู้หญิง"
ลีโอสะดุ้งเฮือกหันกลับมาหาพริ้ม เขาเอียงใบหน้าเล็กน้อยทำท่าทางตกใจนิดหน่อย
"พูดอะไรของเธอ" หมอลีโอสาดน้ำเสียงหงุดหงิด "ก็น้ำหอมนี้ฉันซื้อจากปารีสเมื่อปีก่อน"
"หรือคะ...แต่มันผสมกับกลิ่นอื่น ซึ่งเป็นกลิ่นเอียนๆ ที่ผู้ชายมักจะไม่นิยมใช้กัน"
"เธอแพ้น้ำหอมทำไมถึงรู้ล่ะ?"
"ก็คือว่า.."
"ดูเหมือนอุบัติเหตุครั้งนี้จะทำให้หลายอย่างเปลี่ยนไป รู้ตัวบ้างไหมว่าเธอไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด"
บทสนทนาสิ้นสุดลงเมื่อเขาเผลอสบตาเธอเกินสิบวิ สติของลีโอกลับมารีบเดินนำเพื่อขึ้นห้องทันที
เขาเกลียดผู้หญิงที่สู่รู้ และ แน่นอนว่าเพราะเขาเพิ่งไปนอนกับเดซี่ก่อนจะกลับบ้าน
ห้องสีเทาตกแต่งหรูหรา อ่างจากุชชี่สีขาวมีร่างกายเปลือยเปล่าบึกบึนนอนราบ มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์แกว่งไปมาพร้อมหลับตาผ่อนคลาย
'เธอช่างน่า..'
คำพูดที่มาพร้อมลมหายใจถี่รัว อาการที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับภรรยามาก่อนทำไขว้เขว คำพูดจาส่อเสียดแววตามุ่งมั่นแถมยังทะเล้น กำลังทำให้หัวใจเย็นชาเต้นสั่น
เช้าวันต่อมา
"เธอจะเริ่มงานพรุ่งนี้" เมื่อภรรยาบอกข่าวดีว่าตอนนี้ร่างกายสามารถทำทุกอย่างได้ปกติ "แล้วเธอจะไปช็อปปิงทำไม"
"ก็ชุดเก่าๆ มันเชยแถมล้าสมัย หรือคุณหมออยากมีเลขา และ ภรรยาที่ไม่สดใส"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับบัตรเครดิตของฉัน"
"ฉันเป็นภรรยาส่วนคุณเป็นสามี อะไรที่เป็นของสามีก็เท่ากับเป็นของภรรยา"
มือน้อยแบออกแสดงเจตจำนงในทุกคำพูด
"ขอบคุณนะคะสำหรับบัตรรูดไร้วงเงินจำกัด จะซื้อเสื้อผ้าให้หนำใจไปเลยล่ะค่ะ!"
รถเก๋งสีแดงที่ซื้อใหม่ขับแล่นออกไปท่ามกลางความสงสัยของลีโอ ภรรยาที่เรียบร้อยใช้ของประหยัดอีกทั้งหม่นหมอง เมื่อฟื้นตื่นจากอุบัติเหตุกลับกลายเป็นนิยมชมชอบความสดใสและของใช้สีสันจัดจ้าน
โรงพยาบาลตำรวจ
หมอลีโอประจำการที่นี่ เขาเข้าเวรตามปกติ และมีเพื่อนสนิทเป็นผู้กองสายข่าวกรอง
"ก็ปกติ"
"อะไรที่เรียกว่าปกติ"
"ผัวกับเมียอยู่ด้วยกันก็ต้องรู้อะไรต่อมิอะไรต่างๆ เธอได้กลิ่นน้ำหอมมันก็ปกติ การใช้บัตรเครดิตของสามีรูดซื้อของก็ปกติ"
รัน หนุ่มวัยรุ่นราวคราวเดียวกับหมอลีโอ เขาเป็นทั้งเพื่อนสนิท และ เพื่อนร่วมงาน เมื่อมาปรึกษาถึงเรื่องผิดแปลกของภรรยา คำตอบก็ยังไม่น่าเป็นที่พึงพอใจ
หมอลีโอสวมเสื้อกาวน์เตรียมตัวผ่าพิสูจน์หลักฐานคดีต่อไป เขายังคงคิดถึงใบหน้าจิ้มลิ้มทั้งคำพูดจาไม่เกรงกลัวใคร
"เฮ้ยยย เหม่ออะไร" รันสะกิด "อย่าบอกนะว่าคิดถึงเมีย ปกติแทบจะไม่พูดชื่อให้ได้ยินด้วยซ้ำ ฮ่าๆ"
"เปล่า แค่สงสัย"
"มึงเป็นหมอก็เคยได้ยินไม่ใช่หรือไง..อาการที่แบบคนเราหมดสติไปแล้วกลับมาจะจำอะไรไม่ค่อยได้ หรือมีนิสัยที่เปลี่ยนไป เดี๋ยวก็คงกลับมาเป็นเหมือนเดิม"
"ก็ภาวนาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะทุกอย่างที่วางแผนเอาไว้มันผิดคาดไปหมด!!"
- ผู้เขียน
