ตอนที่.3 หวง(กระแทกใจ)
1114 คำ
หลายวันผ่านไป
แกร๊ก
"ตื่นแล้วเหรอ" พี่สาวถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในห้องยามเช้าตรู่
"พี่ปีใหม่ไม่เคาะประตูอีกแล้วนะ"
"เธอไม่ชอบล็อกลอนเอง ตัวเองแหละหละหลวมจะมาโทษคนอื่นได้ไง"
"แล้วพี่เข้ามาทำไมแต่เช้า"
เกือบจะซ่อนโทรศัพท์มือถือไม่ทันตอนนี้กำลังคุย video call กับไทม์ เขามักจะถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเป็นประจำ
"นี่..ฉันเพิ่งได้ชุดนักศึกษาใหม่มาแต่ไม่รู้ว่าจะใส่ได้ไหมรู้สึกช่วงนี้ผอมลงด้วย" ปีใหม่วางเสื้อผ้าที่หอบหิ้ววางบนเตียง "ช่วยดูหน่อยสิ"
"ก็ไม่ได้ใหญ่มากพี่ก็น่าจะใส่ได้นะ"
"แต่ตรงเอวมันไม่คอดใส่แล้วแข็งเป็นท่อนไม้ โตเป็นสาวก็ต้องมีส่วนเว้าส่วนโค้งให้น่ามอง"
เพราะปีใหม่รักสวยรักงามมากกว่านิวเยียร์เยอะเธอมักจะใส่ใจรายละเอียดเล็กน้อยของตัวเอง
พรึ่บ
"ว้ายยยย! พะ พี่ทำอะไรเนี่ย" จู่ๆ พี่สาวก็แก้ผ้าออกเหลือแค่ชั้นในสีดำ
"ก็จะมาลองใส่ให้แกดูไงว่ามันสวยเข้ากับฉันหรือเปล่า"
"ไม่ต้องลองขนาดนี้ก็ได้มั้ง"
"ทำไมจะลองไม่ได้เราเป็นพี่น้องกันอีกอย่างก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน..อะไรของเธอเนี่ย"
ทันทีดวงตากลมเบิกกว้าง นิวเยียร์พุ่งไปยังโทรศัพท์มือถือที่ซ่อนไว้ในชั้นหนังสือใกล้หัวเตียงเพราะเธอลืมปิดวิดีโอ
ซึ่งแปลว่า..'ชายหนุ่มผู้อยู่ในสายเห็นทุกอิริยาบถการกระทำ'
"สรุปว่ามันสวยใช่ไหมเนี่ย?" อีกฝ่ายร้อนรนแต่อีกคนก็ยังไม่รู้เรื่อง
"สะ สะสวยแล้ว! พี่รีบบอกไปเถอะหนูมีธุระต้องทำ"
"คนอย่างเธอมีธุระด้วยเหรอ ฮะ?อะไรเนี่ย"
"ออกไปเถอะ"
เด็กหญิงรีบผลักไสพี่สาวขณะที่อยู่ในชุดนักศึกษาเรียบร้อยพร้อมกับกอบโกยเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งไว้ส่งให้ จากนั้นรีบล็อกประตูห้องกดพิมพ์แชตถาม
(นิวเยียร์ : พี่ไทม์ไม่ได้เห็นอะไรใช่ไหมคะ)
(ไทม์ : พี่ไม่อยากโกหกขอบอกตามตรงว่าเห็น ฮ่าๆ แต่เห็นตั้งแต่ต้นคอลงมาไม่เห็นหน้า)
(นิวเยียร์ : แงT^T)
(ไทม์ : พี่ไม่บอกใครหรอกอีกอย่างไม่ได้โรคจิตถึงขนาดจะ save เอาไว้ดูหรอกนะ ฮ่าๆ สบายใจได้"
"เฮ้อออ"
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่นิวเยียร์ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นพี่สาว หลังจากนั้นก็ลงไปกินข้าวและอ่านหนังสือตามปกติ
วันนี้คุณครูที่โรงเรียนมีประชุมจึงให้นักเรียนเข้าไปแค่เพียงช่วงบ่าย พอถึงเวลารถประจำก็มารับ
โรงเรียนเอกชนมัธยมศึกษา
"อะไรนะ?!เลิกเรียนจะไปกินขนมที่ร้านนมกับผู้ชายเหรอ" เนยแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากนิวเยียร์เพื่อนสนิท "ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร..คุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เรื่องมันยาวเขาเป็นรุ่นพี่มหาวิทยาลัยที่เราเคยไปทำกิจกรรมตอนนั้น แต่ว่า..เราคุยกันปกตินะไม่ได้ทำอะไรไม่ดี"
"อืม เชื่อ เพราะคนอย่างเธอนิ่งๆ เรียบร้อยคงไม่ยอมให้ใครมาล่วงล้ำล่วงเกินง่ายๆ หรอก"
ที่เพื่อนพูดมาถูกทุกอย่าง นิวเยียร์จึงร้องขอให้ไปด้วยเพราะจะได้อ้างกับที่บ้านว่าเราไปติวหนังสือกัน อีกอย่างยังไม่ถึงวัยที่จะไปไหนมาไหนกับผู้ชายสองต่อสอง
ร้านนม
มาถึงไทม์ก็สั่งขนมกับนมที่เป็นซิกเนเจอร์ของร้านให้เด็กหญิงทั้งสอง
"กินเยอะๆ เลยนะวัยกำลังโตเลย" ผมขับรถเบนซ์ไปรับมาจากหน้าโรงเรียน
"อ๋อออ พี่ไทม์คะคนนี้ชื่อเนยเพื่อนที่สนิทที่สุด"
"ใช่คนที่ไปฉี่แล้วหายไปเลยหรือเปล่า ฮ่าๆ"
"คนนี้แหละค่ะ ฮ่าๆ"
เนยที่ตักขนมเข้าปากใช้ปลายศอกสะกิดเพื่อน "แหมนินทากันนะยัยบื้อ"
"อยากสั่งอะไรก็เต็มที่นะมื้อนี้พี่เลี้ยงเอง เดี๋ยวขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อน เพื่อนน่าจะมีงานด่วน" มือถือในกระเป๋าสั่นไทม์จึงรีบลุกออกไปนอกร้าน
สายตาของเนยจดจ้องเพื่อนพร้อมหรี่ตาเชิงมีเลศนัย
"อะไร.." ฉันถาม
"ชอบพี่เขาล่ะสิ"
"จะบ้าเหรอชอบอะไรกันก็ที่เล่าให้ฟังว่าเขาอุตส่าห์ช่วยตอนที่หมาจะกัด"
"ถ้าเธอไม่ชอบคงไม่ยอมออกมาด้วยหรอก ผู้หญิงเรียบร้อยอย่างนิวเยียร์ที่วันๆ ขลุกตัวอยู่แต่ห้องสมุดอ่านหนังสือแต่กลับมานั่งกินขนมที่ร้านนมกับผู้ชายเนี่ยนะ"
สีหน้าท่าทางของเพื่อนไม่เชื่อและเป็นดังว่า อีกฝ่ายไม่สามารถโต้เถียงได้ ใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อ
"เอาจริงนะ..หล่อขนาดนี้แถมรวยด้วยจะไม่มีแฟนเหรอ" เพราะนิสัยของเนยที่กล้าได้กล้าเสียถึงพูดออกมาแต่ทว่ากลายเป็นไทม์ที่เดินเข้ามาเป็นฝ่ายตอบกลับ "พี่โสดครับไว้ใจได้ คนเราถ้ายังไม่เจอคนที่ถูกใจก็ไม่ควรจะคบเป็นแฟนถูกไหม"
"ค่ะ" เด็กหญิงยิ้มรับผู้ชายอะไรนิสัยอบอุ่นที่สุด
นิวเยียร์วางช้อนขนมพร้อมพูดเสียงใส "ขอบคุณนะคะที่พาหนูกับเนยมาเลี้ยงขนม"
"ไม่เป็นไรถ้าอยากไปไหนบอกได้พี่จะพาไปแต่..ต้องไปสถานที่ ที่เหมาะกับเด็กเท่านั้นนะ"
คำว่าแสนดีสุภาพบุรุษยังน้อยไปสำหรับผู้ชายตรงหน้า นั่นยิ่งทำให้นิวเยียร์ผู้ที่ยังมีวุฒิภาวะการตัดสินใจไม่มากนั้นยิ่งลุ่มหลง
ไทม์พาเนยไปส่งอย่างปลอดภัยและจึงขับอ้อมไปส่งนิวเยียร์ ภายในรถเหลือเพียงสองคนกระทั่งมาถึงทางเข้าบ้าน
"ให้พี่จอดส่งแค่ปากซอยเหรอ" ไทม์หันขวับมาถาม "ทำไมไม่ให้ไปส่งที่บ้าน"
"เดี๋ยวจะโดนดุค่ะปกติหนูไม่ไปไหน"
"อืมมม ว่าแต่..ปีหน้าขึ้นมอหกแล้วสินะ"
น้ำเสียงนุ่มของไทม์เอ่ยถาม "ใกล้จะโตเป็นสาวแล้ว เฮ้อออ"
"พี่ถอนหายใจทำไมคะ?"
"ไม่อยากให้โตเลย"
"อ้าวว ทำไมล่ะคะดีจะตาย หนูอยากเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเร็วๆ คงสนุกน่าดู"
คำตอบส่งผ่านแววตาจริงใจของเด็กหญิงไร้เดียงสาแต่ตอนนี้ร่างกายเธอเริ่มชาเพราะเขาเอื้อมมือมาวางบนหัวศีรษะพร้อมลูบผมเบาๆ
ความหล่อกระแทกใจเริ่มเข้าใกล้ ก่อนจะเอ่ยบางคำที่ทำให้หัวใจสั่นไหว "ที่ไม่อยากให้โตก็เพราะว่า..น้องน่ารักขนาดนี้พี่ขี้เกียจหวงครับ"
- ผู้เขียน
