ตอนที่.4 นักศึกษาปี1(พี่ชื่อไทม์)
944 คำ
วันเวลาหมุนเปลี่ยนไปรวดเร็วกระทั่งนิวเยียร์ขึ้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก พร้อมกับพี่สาวที่เข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง คณะมนุษยศาสตร์
"คุณพ่อกับคุณแม่ไปงานที่ต่างประเทศอีกแล้วเหรอคะป้าจุ๋ม" ปีใหม่เอ่ยถามกับแม่บ้าน
"ใช่ค่ะคุณหนู ท่านแจ้งมาว่าอาจจะไปหลายวันหรือหลายสัปดาห์เลย"
"อืมมม ขี้เกียจ"
"ขี้เกียจอะไรกันคะ"
"ก็ขี้เกียจดูนิวเยียร์น่ะสิ"
เนื่องจากเป็นพี่สาวคนโตจำใจต้องดูแลน้องปกติ แต่เพราะเป็นวัยรุ่นจึงชอบความอิสระมากกว่า
ครู่เดียวน้องสาวที่เอ่ยถึงก็เดินลงมาพร้อมกับทรงผมถักเปียเช่นเคย
"ทำไมพี่ไปเรียนเช้าจัง" นิวเยียร์ถาม "นึกว่ามหาวิทยาลัยจะมีเรียนสายๆ ซะอีก"
"วันนี้ไม่ได้เรียนแค่ไปรายงานตัว"
"อ๋อออ แล้วพี่เลือกเรียนคณะอะไรเหรอคะ"
"มนุษยศาสตร์"
"ทำไมเรียนคณะนี้"
"เพื่อนเรียนก็เลยเรียนตาม"
ปีใหม่เป็นผู้หญิงที่มาดมั่นเธอไม่ได้มีเป้าหมายเพียงแค่ใช้ชีวิตสนุกไปวันๆ ต่างจากน้องสาวที่มีจุดมุ่งหมายอยู่แล้ว
หมับ
"พี่เรียนมหาวิทยาลัยนี้เหรอคะ!!"
"แฮ่ก แค่กๆ จะตะโกนเสียงดังทำไมตกใจหมดเลย"
"ขอโทษด้วยค่ะ"
"จะบ้าหรือไง"
ข้าวต้มกุ้งยามเช้าแทบจะพุ่งพรวดออกมาเมื่อเสียงดังของนิวเยียร์ก้องไปทั่ว
"มีอะไรหรือเปล่า..ทำหน้าช็อกขนาดนั้น" พี่สาวยังสงสัยในพฤติกรรม
"เปล่าหรอกค่ะที่นี่หนูเคยไปทัศนศึกษามา มหาวิทยาลัยกว้างมากด้วย กว้างจนหนูเดินหลงทาง"
"ต่อให้ไม่กว้างก็หลง หนอนหนังสือที่อยู่เฉยอย่างเธอไปวันๆ ไม่เห็นจะสนใจอะไร"
สายตาของปีใหม่เหลือบมองเห็นนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนติดผนัง เธอรีบลุกจากโต๊ะอาหารคว้าใบรายงานตัวแล้ววิ่งออกไป
"แย่แล้ว! โอ๊ยยย"
เพราะดูซีรีส์จนดึกทำให้ตื่นสายจึงรีบเร่งเพื่อเดินทางไปมหาวิทยาลัยเพื่อรายงานตัวตามกำหนดการ
"ดีจังพี่ปีใหม่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับพี่ไทม์ ถ้าเราไปหาพี่สาวก็อาจจะได้เจอเขา"
บ้าจริง! ไม่รู้ทำไมถึงคิดแบบนี้ เด็กวัยมัธยมควรสนใจการเรียน ทว่า..ความรู้สึกมันไม่แบ่งแยก ไม่ว่าอายุหรือช่วงวัยแต่สิ่งที่ทำได้ก็แค่อยู่ในกฎเกณฑ์ความถูกต้อง
มหาวิทยาลัยเอกชน
"ขอโทษนะคะพอดีรถติดมาก"
"น้องไม่รักษาเวลาแบบนี้!!! พี่ว่า..มะ มันผิดพลาดกันได้แหละ"
ทันทีที่สาวสวยอย่างปีใหม่ปรากฏตัวทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว รุ่นพี่ที่กำลังตวาดจึงแผ่วน้ำเสียงอ่อนลง
ชุดนักศึกษาไซส์ xs รัดรูปแถมใบหน้ามีลักยิ้มเป็นเอกลักษณ์ ผมยาวของเธอดัดลอนเป็นสีทองเพื่อเพิ่มสีสันยิ่งเป็นที่สะดุดตาของทุกคน
จากนั้นก็นั่งเข้าแถวเพื่อพบปะกับรุ่นพี่ของคณะ ประธานรุ่นบอกกล่าวถึงงานประกวดดาวเดือนและทุกคนต่างพุ่งเป้าให้ปีใหม่เป็นผู้ลงการแข่งขันครั้งนี้
"แต่ว่าฉันไม่มีความสามารถอะไรนะคะ" ปีใหม่รีบโต้แย้ง "แค่ทำไข่เจียวยังไหม้เลยค่ะ"
"ก็ไปเต้นหรือรำไหมฝึกน่าจะง่าย"
"ไม่เอาหรอกปวดหลัง"
"หรือจะร้องเพลงดี..เสียงพูดหวานแบบนี้ร้องเพลงต้องเพราะแน่"
"อย่าว่าแต่ร้องเพลงเลยแค่จับไมค์เยี่ยวก็จะเล็ด"
ถึงแม้จะเป็นคนกล้าแสดงออกแต่กลับไร้ความสามารถ มีเพียงความสวยงามบนเรือนร่างและหน้าตาดีเท่านั้น
ผลสรุปก็คือปีใหม่ได้เป็นผู้ร่วมแข่งขันตามมติของคณะมนุษยศาสตร์ เธอคอตกเดินกลับบ้านเห็นน้องสาวนั่งกินขนมอยู่หน้าทีวี
"เฮ้อออ" เสียงถอนหายใจที่ทำให้คนริมข้างวางขนมลง "พี่เป็นอะไร ไปมหาวิทยาลัยครั้งแรกไม่สนุกเหรอ"
"ไม่สนุกเลย ไปถึงก็ถูกบังคับให้ลงประกวดดาวคณะอะไรก็ไม่รู้ แถมต้องแสดงความสามารถแล้วให้ฉันมาคิด..ฉันมีความสามารถที่ไหน"
"นอกจากสวยพี่ก็ไม่มีอะไรเลย"
"เออ ก็ใช่ไง!"
สองสาวนั่งครุ่นคิดสักพักนิวเยียร์ก็ผุดไอเดียซึ่งเธอมักจะทำเป็นประจำ
"พี่ลองแกะสลักเทียนไหมคะ แกะเป็นรูปอะไรก็ได้แค่แป๊บเดียวง่ายๆ แค่มีดกับเทียน"
"น่าสนใจแล้วฉันต้องทำไง?"
"เดี๋ยวหนูสอนเอง"
"ดีมากเป็นน้องสาวที่ไม่ทำให้ผิดหวัง เก่งที่สุดยัยหนอนหนังสือ"
อักกก!
เรียวแขนเล็กของพี่สาวรัดกอดน้องไว้แน่น แม้ทั้งคู่มักจะโต้เถียงแต่ก็ยังเป็นพี่น้องที่รักใคร่
เวลาผ่านไปหลายวัน
ปีใหม่เริ่มฝึกฝนการแกะสลักเทียนจากนิวเยียร์ เธอจึงเริ่มมาทดลองใต้ตึกคณะยามว่างซึ่งเป็นเทียนใหญ่คล้ายเทียนพรรษา และ อุปกรณ์ที่ใช้คือมีดโค้งงอ
อ๊าก!
มีดเเหลมเผลอกรีดปลายนิ้วชี้เพราะความไม่ชำนาญจึงเกิดอุบัติเหตุง่าย
เลือดสีแดงไหลหยดลงพื้นแต่ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำนักศึกษาทยอยกันกลับบ้านแทบจะไม่เหลือใคร
หมึบ
ผ้าเช็ดหน้าสีฟ้ารวบกุมบาดแผล
ชายหนุ่มสูงรูปร่างดีหน้าตาหล่อกำลังผูกผ้าปิดกั้นบาดแผลให้
"ขะ ขอบคุณค่ะ"
"จะมืดแล้วยังไม่กลับบ้านอีก น้องคงเป็นนักศึกษาปีหนึ่งสินะ"
"ใช่ค่ะต้องลงประกวดดาวคณะจึงฝึกฝนทักษะพิเศษนิดหน่อย ว่าแต่ไม่เคยเห็นพี่มาก่อน"
"พอดีแวะมาหาเพื่อนไม่ได้เรียนอยู่คณะนี้หรอก พี่ชื่อไทม์นะยินดีที่ได้รู้จักครับ"
- ผู้เขียน
