ภายในบ้านหลังใหญ่โต ซึ่งไม่เคยมีใครมาเหยียบเนื่องจากไทม์เองก็ไม่ชอบกลับบ้านนี้สักเท่าไร แม้จะเพียบพร้อมไปด้วยเหล่าคนรับใช้แต่กลับมีความทรงจำที่เขาไม่อยากรู้สึกถึงมันอีก
แกร๊ก
เมื่อนิวเยียร์เปิดประตูเข้าไปห้องนอนใหญ่กว้างมีระเบียงมองเห็นวิวภูเขาและทะเลสาบ
"มันกลัวน้ำเพราะตอนเด็กเคยจมน้ำไม่รู้ทำไมจู่ๆ พุ่งลงไปไม่คิดชีวิต" เจพูดกับเฮงที่นั่งเฝ้า
"ก็หัวใจมันหล่นหายมันก็ตามลงไปงมไงไอ้พระเอกสารเลว"
"คดีเก่ามึงยังไม่เคลียร์นะไอ้ห่าเฮง ฮ่าๆ"
"กูลืม ฮ่าๆ"
สองสหายพูดคุยกันเพลินเมื่อเห็น นิวเยียร์ค่อยๆ เดินมาหา เจจึงสะกิดเฮงพากันเดินออกไป
ภายในห้องเหลือเพียงไทม์ที่นอนแน่นิ่งกับตัวเล็กที่นั่งลงเคียงใกล้
ดวงตาที่พับปิดค่อยๆ ฟื้นลืมตื่น
"พี่ไทม์" เสียงเรียกด้วยความดีใจ "พี่เป็นไงบ้างคะ"
"โอ๊ยยย เหนื่อยจัง"
"ค่อยๆ ลุกนะเดี๋ยวหนูช่วยพยุง"
"นิวเยียร์ ฮึกกก"
ตอนนี้ตัวเล็กแบกผู้ชายร่างใหญ่ขึ
