EP.3 เปลวไฟ
875 คำ
"ขอบคุณพี่นะคะ"ใบหน้าหวานเอี้ยวมาพูดกับรุ่นพี่หนุ่ม เธอดูจากการแต่งกายแบบไม่ถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งชายเสื้อที่หลุดลุ่ยและกางเกงยีนส์สีซีดๆแทนที่กางเกงสแล็คแล้ว ก็คงจะมีแต่รุ่นพี่ปี4ที่กล้าใส่
"คราวหน้าคราวหลังก็ดูด้วย"
"คะ"
“...” แต่แล้วเขาก็โน้มลงกระซิบข้างหูคนตัวเล็กอีกเป็นครั้งที่สอง นั่นทำเอาใบหน้าหวานของเจ้าขาถึงกับแปรเปลี่ยนเป็นแดงซ่าน
"เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าใส่กางเกงในสีดำ"
"บะ...บ้า"เจ้าขาเอียงเบี่ยงคอหนีด้วยความเขินอายเมื่อนึกขึ้นได้ว่ากางเกงในที่ใส่มาวันนี้เป็นสีดำ แต่เธอก็ใส่ซับในด้วยอีกชั้น จังหวะเดียวกันที่ป้าร้านน้ำเรียกพอดี เธอจึงรีบหยิบเอาเครื่องดื่มที่สั่งแล้ววิ่งกลับไปที่โต๊ะทันที ทว่าแม้ได้พบเห็นเพียงไม่กี่นาที แต่ใบหน้าหล่อคมของรุ่นพี่กลับยังตราตรึงอยู่ในหัวของเธอ
กาแฟสองแก้วที่เปลวไฟสั่งก็ถูกเลื่อนมาวางพอดี เขายื่นเงินจำนวนหนึ่งให้เจ้าของร้าน จากนั้นก็เดินตามคนตัวเล็กออกมาติดๆ แต่แยกไปอีกทาง
ดวงตาคมมองตามคนตัวเล็กด้วยแววตาหลากหลาย ริมฝีปากหยักได้รูปกลับเผลอยิ้มออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
'น่ารักดี'
"เป็นอะไรเจ้า"น้ำนิ่งเงยหน้าขึ้นถาม เมื่อเห็นเจ้าขาวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน
"กระโปรงเปิดน่ะสิ น่าอายชะมัด"เจ้าบอกเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้ รีบนั่งลงเก้าอี้ที่ว่างระหว่างนิชากับน้ำนิ่ง
"แกนี่นะ ป้ำๆ เป๋อๆ ตลอด"มัดหวายส่ายหน้า เอื้อมมือมารับแก้วน้ำชามะนาวที่เจ้าขายื่นให้ไปดูด
"หวาย แกก็อย่าว่ามันได้ป่ะ ยัยเจ้าก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วมั้ย"
"โถ่นิชา ฉันนึกว่าเธอจะเข้าข้างฉันซะอีก"
"โอ๋ๆ ฉันล้อเล่น มานี่มาฉันซื้อไก่ต้มแยกมาให้เธอต่างหากพอจะฮีลใจได้ป่ะ"
"ฮือ...นิชา ขอบใจแกมากนะ"
"โน่น ขอบใจไอ้นิ่งเลย มันจ่าย"นิชาพยักหน้าไปทางเพื่อนอีกคนที่เลื่อนถ้วยน้ำซุปมาตรงหน้าให้เจ้าขาพอดี
"ถือว่าเป็นค่าจ้างที่โดนอาจารย์สุดาด่าก็แล้วกัน"น้ำนิ่งบอกแก้เขิน
น้ำนิ่งกับนิชารู้ว่าเจ้าขากินข้าวมันไก่จานเดียวไม่อิ่ม แต่เจ้าตัวเป็นคนประหยัดมากเธอเลยหาทางเลี้ยงข้าวเจ้าขา น้ำนิ่งรู้สถานะทางบ้านของเพื่อนสนิทคนนี้เป็นอย่างดี ว่าเจ้าขาอยู่เพียงลำพัง ด้วยเงินก้อนสุดท้ายที่พ่อแม่ทิ้งเอาไว้ให้ก่อนตาย
แม้จะโชคดีตรงที่พี่ชายของเจ้าขายเรียนจบและได้ไปทำงานกับบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ต่างประเทศ มีเงินส่งเสียคนตัวเล็ก แต่เจ้าขาก็ค่อนข้างรัดเข็มขัดเรื่องค่าใช้จ่ายมาก เพราะไม่อยากเป็นภาระให้พี่ชาย และผู้ใหญ่ที่กำลังอุปการะเธออยู่
"ขอบใจนะที่รัก"ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ซบใบหน้าลงต้นแขนของน้ำนิ่งด้วยความออดอ้อน ก่อนจะหันไปซบลงแขนของนิชาด้วย "ขอบคุณนะนิชาคนสวย"
โดยไม่ทันได้มองสายตาไม่สบอารมณ์ของมัดหวาย ที่รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นเพื่อนอีกสองคนพะเน้าพะนอเจ้าขา
ครืด~
จู่ๆ เก้าอี้ที่มัดหวายนั่งก็เลื่อนออกจนเกิดเสียงดัง ก่อนที่เธอจะเดินก้าวขาเร็วๆ ออกไปจากโต๊ะ ท่ามกลางสายตาสงสัยของเพื่อนทั้งสามคน
"ไปไหนของนาง"นิชาถามแล้วมองตามแผ่นหลังของมัดหวายด้วยความสงสัย
"โน่นไง ผู้นางนั่งอยู่โน่น"น้ำนิ่งพยักหน้าไปทางกลุ่มรุ่นพี่ปีสี่ คณะวิศวะฯโยธา ที่นั่งรวมกลุ่มกินข้าวกันอยู่สี่ห้าคน
"นั่นกลุ่มพี่เหนือ พี่ชายแก"จังหวะนั้นเองที่ทำให้หัวใจดวงน้อยของเจ้าขาเต้นตึกตัก เมื่อเธอสบตาเข้ากับผู้ชายคนที่เข้ามาช่วยบังลมให้เธอ และเขากำลังมองมาที่เธอเช่นกัน เจ้าขาจึงยิ้มสดใสไปให้เขาและก้มหัวให้หนึ่งที โดยที่เพื่อนๆ ของเธอยังไม่ทันได้สังเกตเห็น
“แล้วนั่นมัดหวายมันจะไปทำอะไรของมันวะ” นิชาชะเง้อคอมองตามด้วยความเป็นห่วง
“ได้ข่าวว่านางโดนเทนะ แต่น่าจะไม่ลงให้กันง่ายๆ”
“ตายห่าแล้ว ปกติมีแต่มันเทเขา”
“เหอะ ช่างนางกินต่อเถอะ”
“อืมๆ”
"..."ระหว่างนั้นเจ้าขาก็นั่งฟังเพื่อนพูดไป กินข้าวไปโดยไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร ด้วยรู้ดีว่ามัดหวายไม่ชอบให้ใครไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอแม้จะสนิทกันก็ตาม
แต่แปลกใจอยู่เล็กน้อย ไม่คิดว่าโลกใบนี้จะมีคนที่กล้าทิ้งมัดหวายที่ทั้งสวยและรวยมาก แถมเรียนเก่งอีกต่างหาก ใครกันที่ใจร้ายกับเพื่อนของเธอที่เป็นถึงดาวคณะแสนสวย
- ผู้เขียน
