4. หวานดีนะ
1326 คำ
ตุ๊บ!
"มันน่าเจ็บใจชะมัดเลย! ไม่รู้โตมาได้ไงไอคนนิสัยเสีย!" ชาหอมบ่นพำไม่หยุด เมื่อถึงเวลาพักกลางวันแล้วทุกสายตาดันจับจ้องมายังเธอ คงจะเป็นจากเรื่องเมื่อช่วงเช้าที่ไคล์ต่อว่า
พอจะนั่งทานอาหารเงียบๆ มันอดไม่ได้ที่เห็นคนมองไม่เลิก จะรับประทานอย่างอร่อยได้ยังไง
"จะทำยังไงได้ล่ะชาหอม ปล่อยพี่เขาไปเถอะจบกิจกรรมตอนเย็นก็ไม่น่ามีอะไรแล้วมั้ง" กวางกลัวเพื่อนสาวจะหิว เลยจับช้อนอาหารแทนมาป้อนจ่อเรียใปากนุ่มสีชมพู
พวกเธอสนิทกันตั้งแต่มัธยมต้น เพราะอยู่โรงเรียนหญิงล้วนมาตลอด ช่วยกันจนเรียนสอบเข้ามหาลัยที่ใฝ่ฝันได้
"จะไม่มีได้ไงล่ะ กิจกรรมเราทั้งเทอมขึ้นอยู่กับพวกพี่เขานะกวาง" พุดดิ้งเอ่ยเตือน
"คนมันจ้องจะแกล้งซะอย่าง คงไม่ยอมอยู่เฉยๆ หรอก ไม่รู้เกิดมามีปมอะไรนักหนา!"
"แล้วทำไมเขาต้องโกรธแกขนาดนั้นล่ะ ไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า?" พุดดิ้งถาม เธอจะได้ชวนเพื่อนสาวไปขอโทษรุ่นพี่คนเมื่อเช้า ให้เรื่องที่เป็นปัญหามันจบ
"ก็ไม่นะ มีแต่นายนั่นอ่ะแหละนิสัยไม่ดี พอเจอพี่ชิณณ์หน่อยก็ด่าไม่หยุด คนมันนิสัยเสียก็เข้ากับใครไม่ได้หรอก"
"จริง?" สองเพื่อนสาวรีบถามสงสัยทางชาหอม
"ก็จริงๆ นะ เราพูดเรื่องจริงทั้งนั้นโกหกใครไม่เป็นทุกคนก็รู้" ออกจะเป็นเรื่องจริงที่ออกจากปากคนอย่างเธอ ไม่มีทางที่จะสร้างศัตรูไว้ที่ไหนหรอกนอกจาก...
"เป็นอะไรอ่ะชา ดูหน้าซีดจัง?" พุดดิ้งรีบเอื้อมมือมาสัมผัสแก้มป่องสีชมพู
"มะไม่มีอะไรเลย กินข้าวกันดีกว่าจะได้ขึ้นเรียนช่วงบ่ายกัน"
"ได้ๆ มากินให้อร่อยกันเถอะ" ระหว่างที่กวางเอ่ยบอก คงไม่ทันเธอเพื่อนสาวอย่างชาหอมจ้องเขม็งไปทางไคล์และกลุ่มเพื่อน กำลังเดินดุ่มเข้าโรงอาหารที่มีนักศึกษาหลายรุ่นนั่งอยู่
ครืน~ ครืน~ เป็นเสียงเรียกเข้าของพี่ชายโทรมาได้จังหวะ ร่างอรชรเลยคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์มาถือแล้วลุกขึ้นยืน ให้เพื่อนสาวสองคนรู้ว่าเธอจะไปซื้อน้ำดื่ม
"ว่าไงพี่ชิณณ์"
"กินข้าวได้ไหมล่ะ หรือจะมาโรงอาหารที่ตึกพี่" ฝ่ายพี่ชายมีน้ำเสียงเป็นห่วง
"เรื่องแค่นี้เองสบายมาก ชากำลังจะกินข้าวเสร็จอยู่แล้วเชียว" ร่างอรชรมายังร้านน้ำดื่ม เธอชอบน้ำเย็นจัดๆ เลยชี้บอกแม่ค้ารับมาสามขวดใส่ถุงหูหิ้ว แล้วดูเหมือนว่าโชคเข้าข้าง คือไคล์ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มือถือระหว่างรอจานอาหาร
"งั้นก็ดีพี่จะได้ไม่เป็นห่วง เห็นแม่พิมพ์มาถามใหญ่เลยว่าขาเข้ากับที่เรียนได้ไหม"
"ตอบไปเลยว่าเข้าได้มากๆ ทุกคนต้อนรับชาอย่างกับอะไรดี พี่ชิณณ์ไม่ต้องห่วง"
ตุ๊บ! ร่างอรชรรีบเดินหนีรวดเร็วช่วงมีกลุ่มนักศึกษาหลายคนเดินสวนมา เพราะเธอได้ชนเข้าท่อนแขนแกร่งทำคนเล่นโทรศัพท์มือถือแทบคว้าไม่ทัน
"เสียงอะไรอ่ะชา เป็นไรหรือเปล่า?"
"เสียงอะไรเหรอ ชาไม่เห็นได้ยินอะไรสักหน่อย" ใบหน้าสวยกลับมามีรอยยิ้มครั้งแรกในวันนี้ ทำไมเธอถึงรู้สึกซะใจมากๆ ความแค้นต้องชำระด้วยการปะทะ ช่างเป็นสโลแกนที่สบายใจจริง
"งั้นเราก็กินข้าวต่อเถอะ พี่ก็กินข้าวเหมือนกันแล้ว"
"โอเค..." อะไรดลใจให้เธอหันขวับก็ไม่รู้ เห็นใบหน้าหล่อจ้องเขม็งใส่แล้วยังยืนอยู่ประชิดตัวเธอซะอีก
มือบางรีบกดวางสายสนทนาก่อน กันพี่ชายได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทให้เขาต้องไม่เป็นอันทำอะไรต่อ
"ไง ไม่คิดจะขอโทษหน่อยเหรอ?" คิ้วหนาขมวดเป็นปมยุ่ง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าแม่ตัวดีแกล้งเดินชนแล้วหนี เพราะเงาให้กระจกร้านอาหารสะท้อนเห็นทุกการกระทำของชาหอมชัดทั้งหมด
"จะขอโทษอะไร..เมื่อกี้เป็นนายหรอกเหรอเนี้ย อ้อ..ขอโทษแล้วกันเนอะ" มือบางแสร้งยกตบบ่ากว้างขณะที่ชายหนุ่มรุ่นพี่ยังใส่เสื้อชอปแดงเข้ม ขืนเธอตอบบ่ายเบี่ยงอีกฝ่ายก็ได้หาเรื่องไม่จบ
"เพื่อนเล่นเธอหรอกเหรอ ฉันว่าเมื่อเช้าก็สั่งสอนไปเยอะแล้วนะ!"
"ก็คุยดีด้วยแล้วไงนายจะเอาอะไรอีก หรือต้องเรียกพี่ไคล์คะพี่ไคล์ขา" ชาหอมลากเสียงยาว ทำไมถึงมีหญิงสาวรอบด้านต่างมองมาที่เธอไม่หยุด หรือว่าไคล์จะเป็นคนดังอย่างที่เธอทราบจากพี่ชายมาจริงๆ
"เรียกได้ก็ดี" หางตาคมตวัดมองรำคาญ ดูเหมือนว่าจะปล่อยให้ยัยตัวจี๊ดอยู่อย่างสงบไม่ได้ คงจะพาลหาเรื่องเขาเหมือนกับคู่อริแน่ๆ นิสัยช่างเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง
"งั้นก็หลบไปได้แล้วจะรีบไปกินข้าว" เสียงใสบอก อย่างอารมณ์หงุดหงิดใจมากๆ ที่ต้องสนทนากับคนอย่างเขาอีก
"ตรงไหนล่ะ?"
"นั่นไง หัวเด่นๆ ตั้งสองคน นายคงไม่ได้ตาบอดหรอกนะ!" เพื่อนสาวทั้งสองมองมากระพริบตาปริบ
"ก็ดี โล่งดี"
"หมายความว่าไง"
"หาเพื่อนนั่งกินข้าวอยู่พอดี แต่อยากเป็นอย่างอื่นก็ได้นะไอชิณณ์จะคลั่งตายห่า" ไคล์โบกมือส่งสัญญาณให้รุ่นน้องคนนึง รีบนำจานอาหารไปวางร่วมโต๊ะของเธอ ทำให้กวางและพุดดิ้งรีบตักข้าวทานเร่งรีบ
"มะไม่ได้นะนายไคล์ ฉันไม่ชอบกินข้าวร่วมโต๊ะกับคนแปลกหน้า!"
"นี่เธอจะมีอภิสิทธิ์มากไปหรือเปล่าชาหอม! ในรั้วมหาลัยไม่มีแบ่งชนชั้นเธอคงไม่รู้ แล้วที่สำคัญรวยมาจากไหนก็ใหญ่สู้ฉันไม่ได้หรอกนะ!"
"อี๋..ไอน่ารังเกียจมาก พูดมาแต่ละทีแทบจะอ้วก!" มือบางรีบยกผลักคนนิสัยไม่ดีออกไกลตัว เธอดันรู้ความหมายที่อีกฝ่ายสื่อสาร ช่วงชวนสะอิดสะเอียนในความบ้ากามไม่รู้จบ
"ทีนี้ก็หลบไปได้แล้ว ฉันจะไปนั่งกับน้องรหัสตัวเองสักหน่อย หวังว่าเธอจะไม่รังเกียจรุ่นพี่แบบฉันหรอกนะ...สาวน้อย" ร่างสูงเดินเฉียดคนตัวเล็กกว่า บอกผ่านน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ใกล้กกหูขาวบาง เมื่อคืนเพิ่งได้ดมดอมกลิ่นหอมน่าหมั่นเขี้ยวมากๆ
"อยากจะบ้าตายให้ดูเลย!"
"ชา..พอดีพวกเราอิ่มแล้วอ่ะ แกกินให้หมดก่อนนะเดี๋ยวเราไปรอที่ตึก" พุดดิ้งกับกวางรีบลุกขึ้นจับมือกัน ขืนนั่งร่วมโต๊ะกับรุ่นพี่คนนี้ได้ตัวสั่นกันทั้งคู่
"อ้าวทำไมทิ้งกันอย่างนี้ล่ะ..." จานอาหารของเธอยังอยู่เต็มจานเลย ขืนไม่ทานข้าวกลางวันก็หมดแรงอยู่ไม่ถึงช่วงบ่ายพอดี ไหนจะถูกควบคุมค่าใช้จ่ายจากบิดาด้วย
"นั่งลงสิ ฉันเป็นคนง่ายๆ เข้ากับทุกคนได้ดี" มุมปากหยักกระตุกยิ้มกริ่ม ทิ้งกายนั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับชาหอม เขาก็พอมองออกว่าเธอประหม่าอย่างหนัก
"ขืนนายพูดอะไรออกมาอีกคำเดียว ฉันจะด่าให้กินไม่ลงเลย" เธอจำเป็นต้องนั่งลงฝั่งตรงข้ามเยื้องๆ แบบไม่เต็มใจเลยสักนิด ดึงเอาจานข้าวเข้ามาใกล้ตัวแล้วตักรับประทาน
"หวานดีนะ"
"หมายถึงอะไร!" ดวงตาคู่เบิกโพลงกว้าง เสมือนว่าทุกอย่างรอบด้านมันเงียบสนิท เพื่อรอคำตอบที่จงใจระบุบางความหมาย..
"จูบน่ะ...หวานดีจัง"
.............
- ผู้เขียน
