เขาเป็นอะไร...
อยู่ที่ไหน...
กำลังทำอะไรอยู่...
เจ้าของร่างสูงโปร่งนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ในเรือนปั้นหยา ใบหน้าที่หล่อเหลาดูดีอยู่เสมอซีดเซียว แววตาเหม่อลอย ไหล่ที่เคยผ่าเผยหดหู่ราวกับกำลังโศกเศร้าระคนหวาดกลัว
ธีร์ภพไม่รู้ว่าหลังเกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นที่โรงพยาบาล เขากลับมาถึงบ้านได้อย่างไร?
บางที... คงจะเป็นคุณแม่เขาช่วยจัดการให้ละมั้ง เหมือนหูเขาจะได้ยินแว่วๆ ว่าท่านเป็นคนจัดการแก้ไขปัญหาทุกอย่างแทนเขาที่เอาแต่นั่งบื้อใบ้ทำอะไรไม่ถูก กระทั่งมันคลี่คลาย
“ตาธีร์... กลับบ้านไปพักก่อนเถอะ อยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
ใช่... เขาเริ่มจำได้ลางๆ ว่าท่านพูดกับเขาแบบนี้ ตอนที่นั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ซึ่งปาลินกำลังถูกหมอและพยาบาลช่วยชีวิตอย่างเร่งด่วน หลังจากนั้นทุกอย่างในหัวเขาก็ขาวโพลน แล้วค่อยๆ มืดมิด จนมานั่งอยู่ที่เรือนหอแห่งนี้
ชายหนุ่มค่อยๆ ยกมือที่แทบจะไม่มีแรงลูบหน้าเบาๆ ความเย็นเ
