สองปีต่อมา...
หญิงสาวร่างบอบบางกะพริบตาถี่ๆ เหลียวมองไปรอบข้างอย่างงุนงงระคนสงสัย
ที่นี่ที่ไหน?
ลินน์ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เธอจึงมาอยู่ในห้องที่ดูเหมือนโรงพยาบาลที่ไหนสักแห่ง ก่อนจะเพ่งพิศมองที่ชายหญิงคู่หนึ่งด้วยความสนใจ
เอ๊ะ... เมื่อกี้ยังไม่มีคนอยู่เลยนี่นา
พวกเขามาจากไหน และกำลังคุยอะไรกันอยู่...
หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเท้าเดินไปใกล้ๆ ตั้งใจจะถามว่าเธออยู่ที่ไหน พอเข้าไปใกล้ๆ ก็ได้ยินเสียงผู้ชายพูดกับหญิงสาวด้วยความเย็นชาว่า
“ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เป็นเมียและแม่ของลูกในท้องฉัน”
ลินน์นิ่วหน้าไม่ชอบใจ แม้จะเห็นหน้าคนพูดไม่ชัด เพราะมันลางเลือนเหมือนมีหมอกควันบดบังใบหน้าเขาไว้ แต่เธออดตำหนิเขาไม่ได้ที่พูดจาต่อว่าภรรยาอย่างรุนแรงแบบนี้ พลางคิดว่าหน้าตาเขาคงแย่เหมือนนิสัยแย่ๆ ของเขานี่แหละ
เธอละความสนใจจากชายหนุ่มไปยังหญิงสาวที่กำลังลงจากเตียงคนป่วย เดินตรงไปที่ระเบียง ยืนนิ่งๆ อยู่ส
