วันรุ่งขึ้น
เช้านี้ธีร์ภพตื่นตั้งแต่เพิ่งรุ่งสาง เขารีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว แล้วลงมาชั้นล่าง ตรงมาที่ห้องอาหาร เพื่อหวังพบหน้าภรรยาสาว และแอบสังเกตอาการบาดเจ็บของหล่อนด้วยว่าเป็นอย่างไรบ้าง
แต่สิ่งที่คิดกลับไม่เป็นดังหวัง...
ไม่มีสำรับเช้าวางอยู่บนโต๊ะเหมือนทุกวัน ธีร์ภพจึงสอดส่ายสายตามองหาร่างบอบบางรอบๆ บ้าน ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของหล่อน เขาขมวดคิ้วเริ่มเป็นกังวลว่า
หล่อนอาจจะแผลระบมจนไม่สบายรึเปล่า?
สองขาเพรียวจึงก้าวยาวๆ ขึ้นบันไดไปทันเท่าความคิด เขาเปิดประตูพรวดเข้าไปในห้องปาลินด้วยความเป็นห่วง แต่พบเพียงเตียงว่างเปล่าที่จัดเก็บเรียบร้อยแล้ว
หล่อนไปไหน?
คิ้วที่ขมวดมุ่นอยู่แล้วยิ่งผูกเป็นปมใหญ่บนใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปสลัก ธีร์ภพเดินลงมาข้างล่างอีกครั้ง ก็พอดีกับที่สาวใช้ยกสำรับอาหารเช้าเข้ามาเสิร์ฟ จึงรีบถามหล่อน
“ปาลินล่ะ”
“คุณปาลออกไปแล้วค่ะ เธอฝากให้หนูช่วยจัดเตรียมอา
