บรรยากาศภายในห้องทำงานของรเมศ ตกอยู่ในความเงียบงัน และอากาศที่ชวนอึดอัดหายใจหายคอไม่ทั่วท้อง โดยเฉพาะเพียงขวัญ ที่ต้องมานั่งฟังคนที่เคยรักกันมากสนทนากัน
“ไม้ ปานขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไป ปานผิด ผิดแบบไม่น่าให้อภัย ทุกวันนี้ปานยังเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ปานเลยอยากมาขอโทษไม้อีกครั้ง บางทีเวลาที่ผ่านมา อาจจะทำให้ไม้ให้อภัยปานได้บ้าง” เสียงที่เปล่งออกมาสั่นเครือเล็กน้อย นัยน์ตาก็แดงก่ำมีน้ำตาเอ่อคลอ
รเมศมองใบหน้าคนที่ตัวเอง เคยรักมากที่สุดก็ว่าได้ ด้วยสายตาว่างเปล่า รักจนหมดหัวใจ วาดฝันอนาคตไว้ร่วมกัน แต่คนที่รักก็ร้ายกับเขาได้อย่างไม่น่าให้อภัยเช่นกัน
เพียงขวัญชำเลืองมองเสี้ยวหน้าคมคายของสามี ใบหน้าของรเมศยังคงถูกความเฉยชาฉาบไว้ อีกทั้งยังแอบขุ่นเคืองให้ปานตะวัน ที่ก่อนหน้าใช้ลูกที่ป่วยมาเป็นข้ออ้าง ทว่าเมื่อได้สนทนากับรเมศ กลับไม่เอ่ยถึงลูกเลยสักคำ
“ปานรู้ว่าปานเห็น
