เพียงขวัญมองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยความรู้สึกสับสน งุนงง ไม่เข้าใจ แปลกใจ ความรู้สึกมากมายหลายหลาก ตีรวนอยู่ภายในใจเป็นแสนล้านความรู้สึก ที่มาพร้อมกับคำถามที่ว่า
ทำไมผู้ชายคนนี้ ถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ทั้งที่ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งแต่เธออายุสิบแปด จนตอนนี้เธออายุยี่สิบสี่เข้าไปแล้ว
“ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” นั่นคือประโยคที่หลุดออกมาจากปากของผู้มาเยือน
ชายอายุหกสิบกว่า ใบหน้าดูเคร่งขรึม ทว่าแววตากลับมีความเจ็บปวดสื่อออกมา เมื่อมองมายังเพียงขวัญ อีกทั้งยังเต็มไปด้วยความเว้าวอนขอร้อง
“มีเวลาแค่ไม่นานนะคะ เพราะอีกเดี๋ยวลูกค้าจะเข้า”
“ได้” เพียงแค่นี้ก็ดีมากแล้ว ชายสูงวัยจึงเดินไปหามุมที่อยู่ด้านในสุดของร้าน เพื่อรอเพียงขวัญมาสนทนา
เพียงขวัญยืนทำใจอยู่นานร่วมนาที สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แววตาฉายความประหม่าระคนเจ็บปวด เมื่อหวนย้อนคิดไปถึงวันวานอันขมขื่นแสนทรมาน
จากที่คิดว่าเข้มแข็งไม่รู้สึก
