การต่อสู้ระหว่างองครักษ์และกลุ่มมือสังหารต่างก็ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ จนกระทั่งกลุ่มมือสังหารเห็นทหารมาจำนวนมากจึงได้ถอยหนีไป
แต่ก็ยังมีบางส่วนที่แยกย้ายกันตามคนที่ใกล้ชิดองค์หญิง อย่างเช่นไป่หยาที่กำลังเดินตามม่านอวี้ ที่เดินหนีออกมาจากงาน และคิดที่จะขี่ม้า หวังจะออกไปที่น้ำตก เพื่อทำให้ตนนั้นหยุดคิดถึงคนตัวโต
" เจ้าคิดจะขี่ม้าไปที่ใดกัน มืดค่ำเช่นนี้แล้ว "
" ท่านแม่ทัพ ท่านออกมาทำไมกัน เหตุใดจึงไม่อยู่ดูแลคนที่ท่านรักล่ะ "
ม่านอวี้เอ่ยออกไปเองก็เจ็บเองอีกครั้ง ไป่หยาไม่เอ่ยอะไร รีบยกคนตัวเล็กขึ้นม้าก่อนที่ตนจะขึ้นไปด้วย
ก่อนจะควบม้าออกไปนอกเมืองทันที สร้างความตกใจให้กับม่านอวี้เป็นอย่างมาก
" ท่านแม่ทัพจะทำอะไร แล้วขึ้นมากับข้าทำไม หยุดเดี๋ยวนี้นะ "
" หยุดตอนนี้ไม่ได้มีกลุ่มสังหารตามมา "
" กลุ่มสังหาร ท่านแม่ทัพท่านหลอกข้าใช่หรือไม่ "
" เจ้าก็หันกลับไปดูสิ "
ม่านอวี
