"เจ้ามากับคุณหนูม่านอวี้ที่นี่ประจำหรือ "
จงเต๋อชวนคนที่ยืนพิงต้นไม้คุย แต่คำตอบที่ได้เป็นเพียงประโยคสั้นๆ
" เปล่า "
" ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็เป็นคนงานที่หอของคุณหนูม่านอวี้หรือ "
" ใช่ " เฟยหมิงยังตอบอีกคนไปประโยคสั้นๆ
" คุณหนูม่านอวี้เคยช่วยท่านแม่ทัพของข้าไว้ จากนั้นมาท่านแม่ทัพก็ไปมาหาสู่กับคุณหนูเรื่อยๆ แต่ช่วงหลังๆมามีเรื่องวุ่นวายในวัง เลยไม่ค่อยได้ออกมา พอมาได้คุณหนูก็ไม่มาเสียอีก "
" อืม "
"นี่! เจ้าพูดอะไรไม่เป็นนอกจากคำว่า เปล่า ใช่ อืม เช่นนั้นหรือ "
" อืม " เฟยหมิงยังคงตอบออกไปเช่นเคย
"นี่เจ้า" จงเต๋อนึกหมั่นไส้อีกคนที่ไม่ตอบอะไรตนกลับเลยนอกจากสามคำนี้ จนทำให้ม่านอวี้อดหัวเราะไม่ได้
" พี่จงเต๋อ พี่ไม่ต้องไปยุ่งกับพี่เฟยหมิงหรอก ปล่อยให้อยู่คนเดียวนะดีแล้ว "
" เหตุใดเจ้าจึงไว้ใจคนที่ไว้หนวดไว้เคราน่าตาเยี่ยงโจรเช่นนี้ ต่อไปถ้าจะมาให้บอกกับข้า ข้าจะพาเจ้ามาเอง"
"
