2. ไร้สาระ
1115 คำ
2
ปัจจุบัน
พอเสียงน้ำหยุดไหล ฉันก็รีบเดินเข้าไปดักรอในห้องแต่งตัว บาร์รอนเปิดประตูเข้ามา มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวสอบ หยดน้ำเกาะตามแผงอกล่ำ
เอือก!
กลืนน้ำลายอย่างลืมตัว หน้าก็หล่อ หุ่นก็ดี เพอร์เฟคไปหมดจริงๆ
"ตู้เสื้อผ้าไม่พอ" ฉันบอกเมื่อเขากวาดตามองห้องที่เต็มไปด้วยกระเป๋าหลายใบ
"แล้วขนอะไรมาเยอะแยะวะ" เขาว่าอย่างหัวเสีย แล้วเดินไปเปิดตู้
"ก็..." ฉันหยุดคำพูดไว้แค่นั้น แล้วเดินตามไป "ไม่อยากให้อยู่ด้วยเหรอ"
"...." เขาไม่ตอบ หยิบเสื้อมาใส่ลวกๆ อย่างไม่สนใจ
"เอาไปเก็บห้องเล็กก็ได้" ฉันเม้มปากแน่น ลากกระเป๋าไปเก็บห้องนอนข้างๆ แทน ใบแล้วใบเล่า โดยไม่ได้รับการช่วยเหลือใดๆ จากคนตัวโต เขานั่งง่วนกับโทรศัพท์อยู่นู่น!
"ทำไมไม่ช่วยยกกระเป๋าเลย" ฉันเดินหน้าตึงเข้าไปหา แล้วนั่งลงข้างๆ เนียนดูว่าเขาคุยกับใคร แต่เขามันความรู้สึกเร็ว เก็บโทรศัพท์ลงอย่างรวดเร็ว
"ขนมาเองก็เก็บเองสิ" เขาปรายตามองฉันเล็กน้อย
"...."
"อยากกินโอเด้งร้านเดิม พาไปหน่อยจิ"
"เรื่องมาก..."
"วุ่นวาย" ฉันแย่งพูดประโยคหลังอย่างรู้ทัน แล้วดึงแขนเขาให้ลุกขึ้น "ไปกัน เร็ว"
"จิ๊! วุ่นวายจริงๆ" เขากลอกตามองบน ไม่อยากพาไป แต่ฉันก็ลากเขาออกมาใส่รองเท้าได้อยู่ดี
"ใส่ๆ" ฉันเร่งยิก ๆ ช่วยเขาใส่เสื้อโค้ท สวมทับชุดนอน หยิบหมวกมาสวมให้เป็นการพรางตัว "หมวกด้วย เดี๋ยวคนจำได้"
"เข้ากันมั้ยเนี่ย" เขาก้มมองชุดนอนตัวเอง มันก็แค่กางเกงขายาวสีเทากับเสื้อยืดสีขาว ไม่ต่างจากชุดธรรมดาเลย!
"จะหล่อให้ใครดู!" แค่นี้ก็หล่อจะตายอยู่แล้วมั้ย ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันแบ่งให้คนอื่นดูเยอะแล้ว
พวกเราเดินลัดเลาะไปตามสวนสาธารณะหน้าเพ้นท์เฮาส์เพราะร้านโอเด้งอยู่ข้างๆ สวนสาธารณะนี่เอง
"รอตรงนี้นะ เดี๋ยวมีคนเห็น" ฉันหยุดเดิน บอกให้เขายืนอยู่ในมุมมืด เพราะหน้าร้านโอเด้งมีคนเยอะ ดึกขนาดนี้ปกติจะไม่ค่อยมีคนแล้วนี่น่า
ฉันเดินข้ามถนนรีบซื้อรีบกลับ ไม่ลืมซื้อเผื่อเขาด้วย จากนั้นก็จูงมือบาร์รอนเข้าไปนั่งกินในสวนสาธารณะ จุดที่ไม่มีผู้คน
"ร้อนๆ เลย^^" ฉันนั่งกินโอเด้งที่คิดถึง อร่อยมาก รสชาติเหมือนเดิม ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีๆ ก็เหมือนเดิม
"ฟู่ววว ฟู่ววว อ่ะ" ฉันเป่าโอเด้ง แล้วยื่นไปจ่อริมฝีปากได้รูป ป้อนคนตัวโตที่เอาแต่นั่งมองฉันกิน
เขาอ้าปากรับ กินเงียบไม่พูดอะไร
"ซู้ดดด ร้อนๆ" ฉันยกถ้วยขึ้นซดน้ำซุป แต่ก็ต้องรีบวาง โดยมีมือโตช่วยจับถ้วยวางลงที่เดิม ช่วยได้เยอะเลย ไม่งั้นหกจริงๆ เพราะร้อนมาก!
"ลวกปากใช่มั้ย" น้ำเสียงดุสุดๆ
"...." ฉันส่ายหัวเพราะกลัวโดนดุอีก จริงๆ ก็ลวกแหละแต่นิดหน่อยเท่านั้น
ครือออออ ครืออออ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นช่วยชีวิตไว้ก่อน เขาหยิบขึ้นมาดู แล้วลุกเดินออกไปรับ ส่วนฉันนั่งกินโอเด้งต่อ ไม่นานเขาก็กลับมา หยิบถุงใส่ถ้วยโอเด้งของฉัน แล้วเดินไป
"ไปไหน"
"กลับบ้าน" เขาเดินตรงไปเพ้นท์เฮาส์ที่พวกเราติดปากเรียกว่าบ้าน
"ยังไม่อยากกลับซะหน่อย" ฉันทำปากยื่น แต่ก็เดินตาม
พอกลับถึงบ้าน เขาก็ยื่นโอเด้งให้ฉัน แล้วรีบออกไป
"ไปไหน" ฉันตามออกไปถาม
"ออกไปข้างนอก"
"...รีบกลับมานะ" ฉันตะโกนบอกก่อนลิฟต์ปิด
ดึกดื่นขนาดนี้เขาออกไปไหน ทำไมถึงรีบร้อนขนาดนั้นนะ ฉันเก็บความสงสัยเอาไว้ แล้วเดินเข้าบ้านพร้อมโอเด้งในมือ ทั้งที่ยังกินไม่อิ่ม แต่กลับกินไม่ลงยังไงไม่รู้สิ
ฉันเข้าไปอาบน้ำแล้วออกมาดูซีรีส์ไปพลางๆ รอนอนพร้อมกับบาร์รอน แต่ซีรีส์จบไปหลายตอนแล้ว เขาก็ยังไม่กลับมา ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นซีรีส์จบไปกี่ตอนและฉันหลับไปตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว
"เมื่อคืนไปไหนมา" ฉันถามคนตัวโตทันที ที่ตื่นมาพบเขานอนมองฉันอยู่ข้างๆ
"...."
"...ทำไมให้รอนาน" ฉันถามเสียงสั่นเครือเมื่อเขาเอาแต่มองนิ่งๆ ก่อนจะขยับเข้าไปกอดไอ้คนใจร้ายที่ปล่อยให้ฉันรอทั้งคืน
"กลับวันไหน"
"ก็บอกว่าไม่กลับไง จะอยู่ด้วย!" ฉันลุกขึ้นนั่ง บอกเขาด้วยสีหน้าจริงจัง เขาคิดว่าฉันโกหกหรือไง
"ไม่เรียน?"
"ไม่เรียนแล้ว"
"อีกปีเดียวเอง กลับไปเรียนซะ"
"ไม่อยากให้อยู่ด้วยขนาดนั้นเลยเหรอ" ทำไมเขาต้องไล่ด้วย ฉันอยู่นู่นแปดปีแล้ว เขายังไม่พอใจอีกเหรอ
"สมัครต่อโทเองไม่ใช่รึไง มีความรับผิดชอบหน่อยสิ"
"ไม่!!" ฉันตะโกนตอบ แล้วลุกเดินเข้าห้องน้ำ ฉันไม่ยอมกลับหรอก ไม่ยอมห่างเขาแล้ว และยิ่งไม่มีทางยอมให้เขาพาผู้หญิงมาแทนที่ด้วย
ฉันจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ ออกมาก็ไม่เจอคนตัวโตแล้ว จึงเดินออกไปหานอกห้องนอน และก็เจอเขานั่งอยู่โซฟาที่ประจำ
สวบ
"หิว" ฉันเข้าไปสวมกอดคอเขาจากด้านหลัง
"รู้แล้ว"
"ทำอะไรอะ" ฉันมองโทรศัพท์ที่เขาเก็บลงอย่างรวดเร็ว
"...." เขาเงียบไม่ยอมตอบ ต้องมีความลับอะไรแน่ๆ
พรึบ! พรึบ!
"เฮ้ย! เดี๋ยวก็คอหักตาย!!" บาร์รอนร้องเสียงดัง เมื่อเห็นฉันม้วนตัวข้ามโซฟามานั่งข้างเขา
"^^ วันนี้ออกไปทำงานมั้ย" ฉันยิ้มหวาน กอดแขนแกร่งแน่น
"ไม่มีงาน" ตอบแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นต่อ
"อยู่กับน้องทั้งวันเลยดิ^^" ฉันยิ้มดีใจ แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้ม เมื่อเขาพูดขึ้น
"ไฟลท์บินห้าโมงเย็น เตรียมตัวซะ"
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางแสกหน้า เขาไม่อยากให้ฉันอยู่ถึงขนาดนี้เลยเหรอ
".... ระหว่างเรา....จะจบแบบนี้เหรอ" ฉันถามเสียงสั่นเครือ ตัวสั่นเทาฉันไม่อยากให้เรื่องทุกอย่างจบตรงนี้
"ไร้สาระ!"
"นายจะพาผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ด้วยใช่มั้ย!!!"
"เป็นบ้าอะไรเนี่ยเอลลี่!!"
"อึก!" ฉันกลั้นเสียงร้องไห้ไว้ แล้วรีบเดินเข้าห้อง ปล่อยโฮด้วยความเสียใจ "ฮือออออ"
- ผู้เขียน
