เช้าวันต่อมา...
"ยัยตาล ยัยตาล!"
"ฮะ? เอ๋อ...ว่าไงเมื่อกี้แกเรียกฉันเหรอแพร"
"ยะ! ฉันเรียกแก แต่แกเป็นอะไร นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนคนบ้าเลย" ยัยแพรวาที่เพิ่งเดินมาถึงว่าฉันจบมันก็ดึงเก้าอี้ข้างๆ ฉันลงไปนั่ง ก่อนจะเท้าคางจ้องหน้าของฉันพร้อมกะพริบตาปริบๆ รอฉันธิบาย
อะไรของมันเล่า! ฉันแค่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เฉยๆ เอง ต้องอธิบายอะไรให้มันฟังล่ะ อีกอย่างนะ ใครมันจะไปกล้าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนล่ะ ใช่ค่ะ ที่ฉันนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนคนบ้าอย่างที่แพรวาว่าเมื่อกี้ก็เพราะฉันนั่งคิดถึงเรื่องราวเมื่อคืนหลังจากที่พี่ไทเกอร์เขาขอต่อรอบสองนะสิ ไอ้ภาพพวกนั้นมันตามหลอกหลอนฉันตอนนั่งเรียนไม่หยุดจนเรียนไม่รู้เรื่อง
ก็รอบสองที่พี่ไทเกอร์ขอ เขาจัดการฉันหนักหน่วงกว่าตอนแรกมาก ทุกจังหวะที่ใส่เข้ามาในร่างกายของฉันเต็มไปด้วยความดุดันและความเร่าร้อนจนฉันแทบจะต้องร้องขอชีวิต ทุกสัมผัสจากเขาไม่ว่าจะทา
