ยัยเด็กนี่ไม่น่าชื่อนุ่มนิ่มน่าจะชื่อประสาทมากกว่า เพราะคนสติดีๆ คงไม่มีใครมาทำร้ายตัวเองแบบนี้หรอก
“ลุกขึ้นมานะ” ฉันเอื้อมมือมาจับแขนของเธอเพื่อจะดึงให้ลุกขึ้น เป็นจังหวะที่ป้าพิมพ์และสงครามวิ่งมาที่ครัวพอดี
ภาพที่ทั้งคู่เห็นจึงเป็นภาพที่ฉันกำลังโน้มตัวลงดึงแขนนังเด็กนิ่ม มันก็ตีความได้สองแบบคือตั้งใจจะช่วยและตั้งใจทำร้าย ฉันเข้าใจแล้วแหละว่านุ่มนิ่มเธอทำแบบนี้ทำไม
“ด้ายเธอ….” สงครามอึ้งมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจจนพูดไม่ออก
“เกิดอะไรขึ้นลูก ตายแล้วหนูนิ่มทำไมถึงมีเลือดออกแบบนั้น”
“พะ พี่ด้ายโกรธอะไรก็ไม่รู้ค่ะ จู่ๆ ก็ผลักหนู”
“ตอแหล!! ป้าพิมพ์อย่าไปเชื่อนะคะเธอทำตัวเอง”
“หนูจะทำให้ตัวเองเจ็บตัวทำไมล่ะคะ โอ้ย~” เธอยกมือที่ชุ่มเลือดขึ้นมาแล้วร้องโอดโอยรางกับเจ็บเจียนตาย
“ก็เธอมันประสาทไงถึงกล้าทำร้ายตัวเองแบบนี้”
“เส้นด้าย!! หยุดว่าน้องได้แล้ว ป้าไม่รู้หรอกนะว่ามีปัญหาอะไรกันแต่ต้อ
