Talk สงคราม
ที่ผมยอมพานุ่มนิ่มไปโรงพยาบาลโดยไม่ขัดใจแม้ทั้งที่เคยขัดตลอดก็เพราะไม่อยากให้แม่มองด้ายไม่ดีไปมากกว่านี้ แต่เหมือนเธอจะไม่เข้าใจสิ่งที่ผมทำ ยังไม่ทันจะได้พูดเรื่องของเราก็มาเกิดเรื่องขึ้นซะก่อนต่อไปคงยากเหมือนครั้งนี้แม่จะไม่พอใจจริงๆ
“พี่สงครามขับรถช้าๆ กว่านี้หน่อยได้ไหมคะ” นุ่มนิ่มที่นั่งมาข้างๆ เธอร้องขอเสียงสั่น แต่มันก็ไม่ได้ดูน่าสงสารสักเท่าไรเหมือนเธอกำลังยื้อเวลามากกว่า
“ฉันรีบ”
“แต่มันอันตรายนะคะ”
“เธอทำแบบนี้ทำไม”
“ทะ ทำอะไรคะ”
“ทำร้ายตัวเองแล้วป้ายความผิดให้ด้ายทำไม” ผมรู้ว่าด้ายไม่ทำแน่ๆ เพราะถ้าเธอทำผู้หญิงคนนี้คงไม่มีแรงลุกขึ้นยืนแบบนี้
“หนูเปล่านะพี่เส้นด้ายทำจริงๆ”
“ฉันรู้จักนิสัยเมียตัวเองดี ถ้าด้ายทำเธอคงไม่มีโอกาสได้พูดแบบนี้แน่”
“เมียหรอคะ พี่สงครามรู้อะไรไหมว่าแม่พี่กำลังจะไปคุยเรื่องหมั้นของเรากับแม่หนู”
“แล้วยังไง? คิดว่าฉันจะยอมรึไง ถ้าอย
