ฉันมองหน้าสงครามด้วยความรู้สึกที่ผิดหวัง ไม่น่าหลงเชื่อตั้งแต่แรกว่าคนอย่างเขาจะซื่อสัตย์อย่างที่พูดได้จริงๆ
“ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างที่เธอคิดจริงๆ นะด้าย เชื่อหน่อยได้ไหม”
“พอกันทีไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก!!” ฉันผลักสงครามออกก่อนจะลุกขึ้นวิ่งมาที่ประตูห้อง แต่ยังไม่ทันจะเอื้อมมือจับลูกบิดสงครามก็พุ่งมากอดฉันเอาไว้แน่นจากทางด้านหลัง
น้ำตามันไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างอัตโนมัติ หัวใจดวงน้อยมันเจ็บและทรมานอย่างที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
“บอกแล้วไงว่าฉันซื่อสัตย์กับเธอแค่คนเดียว”
“เลิกแก้ตัวสักที นายเห็นฉันมีเขาบนหัวหรือไงถึงได้หลอกกันขนาดนี้”
“ฉันไม่ได้หลอก พูดความจริงก็เชื่อบ้างดิวะ!!”
“ปล่อย!! ระหว่างเรามันไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว”
“หมายความว่ายังไง”
“ต่อไปนี้นายกับฉันไม่ได้เป็นอะไรกัน แม้แต่คำว่าเพื่อนฉันก็ไม่มีให้”
“….ด้าย”
ฉันพยายามดิ้นจนสุดแรงไม่ต่างอะไรกับสงครามที่พยายามร
