สงครามมองหน้าโดยไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ เขาก็ลากแขนฉันมาที่เตียงแล้วกดให้นอนราบ เมื่อความสัมพันธ์จบแล้วฉันก็ไม่ได้ยอมเขาเหมือนทุกครั้ง ทั้งหยิกทั้งทุบรัวๆ แต่ทำไมเหมือนตัวเองไร้เรี่ยวแรงขนาดนี้ก็ไม่รู้
“คงต้องแก้ผ้าคุยกันสินะเธอถึงจะยอมฟังฉัน” เขาพ่นคำนั้นออกมามันช่างแสลงหูซะจริง คิดว่าฉันเป็นพวกหมกมุ่นหรือยังไง
“คิดหรอว่าฉันจะยอมให้นายทำตามอำเภอใจเหมือนก่อนหน้านี้ ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วก็ไม่มีสิทธิ์”
“ถ้าฉันจะทำจริงๆ เธอคิดว่าห้ามได้?” มันก็จริงอย่างที่เขาว่า เขาเป็นผู้ชายย่อมมีแรงมากกว่าฉันมันก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง
“ถ้านายยังมีความเป็นคนอยู่ก็กรุณาลุกขึ้นไปจากตัวฉัน”
“สัญญามาก่อนว่าจะยอมคุยกันดีๆ”
“บอกว่าพอแล้วไง!!! มันเข้าใจยากนักหรอต้องให้ฉันย้ำอีกกี่ครั้งว่า….ระหว่างเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” ใจแข็งพูดกระชากใส่เขาได้แต่พอประโยคสุดท้ายน้ำเสียงของฉันมันกลับแผ่วลง
