มื้อเที่ยงจบลงแพรไหมก็รีบแยกตัวออกมาทำงานต่อ เธอไม่กล้าหายเข้าไปในห้องทำงานของธารานาน ๆ แพรไหมกลัวว่าหากใครขึ้นมาเห็นเข้าอาจเอาไปนินทาก็ได้ว่าเจ้านายกับเลขาสนิทสนมกันเกินงาม อย่างที่รู้ ๆ กันว่าคนส่วนใหญ่ไม่มีใครรู้ว่าเธอกับธาราอยู่กินฉันท์สามีภรรยามานานมากแล้ว แพรไหมคิดว่าระวังไว้ก็ไม่เสียหายอะไรการไม่ตกเป็นเป้านินทาของใครดีที่สุดแล้วสำหรับเธอ
’ฉันอาจชอบเธอแล้วมั่ง‘ ขณะที่แพรไหมกำลังนั่งทำงานอย่างใจจดใจจ่ออยู่นั้น จู่ ๆ คำพูดของธาราก็ฉายแวบเข้ามาในโสตประสาท แค่นึกถึงคำพูดของเขาใบหน้าสวยของแพรไหมร้อนฉ่าจนต้องมือขึ้นมาจับแก้มไว้
เงาสะท้อนจากกระจกทำให้แพรไหมเห็นหน้าของตัวเองเต็ม ๆ ว่ามันแดงมากแค่ไหน มันแดงลามทั้งใบหูทั้งลำคอ ธารากำลังทำให้เธอเป็นบ้าจมอยู่ในภวังค์คำพูดของเขา
“ตั้งสติสิแพร ตอนนี้แกต้องตั้งสติ” แพรไหมพยายามเรียกสติของตัวเองให้กลับมาโฟกัสกับงานกองโตที่วางอยู่ตรงหน้าแทนการนึก
