แพรไหมพรวดพราดลุกจากเก้าอี้ด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า แม้ว่าเธอจะแต่งตัวมิดชิดสวมแว่นปิดบังแววตา หากแต่น้ำเสียงและท่าทางของเธอ แพรไหมมันจำได้ดี แพรไหมจำเธอคนนี้ได้ขึ้นใจ
ตอนเห็นเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าแพรไหมรู้สึกตัวชาตั้งแต่ขาขึ้นมาจรดศีรษะ แพรไหมรู้สึกตัวแข็งทื่อราวกับคนไร้ความรู้สึกยังไงอย่างนั้น ก้อนเนื้อภายใต้โพรงอกด้านซ้ายเต้นระส่ำอย่างบ้าคลั่ง มือของแพรไหมสั่นจนต้องเอามือทั้งสองข้างประสานกันไว้ แพรไหมกำลังรู้สึกประหม่าอย่างหนักภายในสมองมันเต็มไปด้วยคำถามมากมาย
เธอมาได้ยังไง…..แล้วเธอกลับมาทำไมกัน
ทำไมต้องกลับมาในตอนที่ความสัมพันธ์ของแพรไหมกับธารากำลังไปได้ดี แพรไหมยอมรับว่าตัวเองกังวลตั้งแต่เห็นหน้าเธอคนนี้จะ ๆ ตา แพรไหมกลัวว่าเธอจะกลับเข้ามาทำลายความสัมพันธ์ของแพรไหมกับธารา
“ยังทำงานให้เทียนอยู่อีกเหรอ ฉันคิดว่าเธอลาออกไปแล้วซะอีก” แพรไหมไม่ทันปริปากทัก น้ำเสี
