ธารารู้สึกคล้ายว่าน้ำท่วมปาก ดวงตาคมกริบเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างนิ่งอึ้งกับคำพูดของแพรไหม ธารารู้สึกเจ็บแปลบที่กลางใจราวกับมีธนูลูกใหญ่พุ่งเข้ามาปักกลางอกเขาอย่างจัง
แม้ถ้อยคำของแพรไหมจะไม่ได้ฟังดูรุนแรงมากนัก แต่ก็ทำให้คนฟังหน้าชาอยู่พอสมควร
“พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ ไม่ได้ต้องการหาเรื่องใครหรือทำให้หนูลำบากใจ แต่หนูก็เห็นว่ามันจงใจหาเรื่องพี่อยู่ตลอดเวลา พี่พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองสุด ๆ แล้วนะ แต่มันก็กวนตีนพี่ไม่เลิก”
“หยุดพูดเถอะค่ะ ตอนนี้แพรเหนื่อยไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”
“เดี๋ยว หนูจะไปไหน” ธาราคว้าแขนแพรไหมไว้ เมื่อเธอกำลังเดินหนีเขาไป
“ห่าง ๆ กันบ้างเถอะค่ะ ให้แพรได้หายใจหายคอแบบสะดวกบ้าง ตั้งแต่พี่ตามมา แพรเที่ยวกับเพื่อนไม่สนุกเลยรู้ปะ จะเดินไปไหนมาไหนพี่ก็ตามติดแพรเป็นเงา แพรไม่มีความสุขเลยอะ จะทำอะไร ไปไหนก็รู้สึกอึดอัดไปหมด“
“…….”
”แพรขอเวลาส่วนตัวหน่อยนะคะ
