ตันหยงแทบจะสำลักน้ำขิงที่เหลืออยู่เมื่อเขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ตั้งแต่ที่เธอทะเลาะกับเขา เธอก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้อีกเลยและไม่คิดว่าเขายังไม่ลืมเรื่องที่จะให้เธอย้ายไปที่คอนโดของเขาอีกด้วย
“ผมพึ่งบอกคุณว่าให้ระวัง น้ำขิงมันแผดรีบดื่มจะสำลัก มานี่เลอะหมดแล้วมั้งเนี่ย”
“หมอคะ นี่คุณ…”
“คุณคงไม่ลืมที่รับปากผมไว้ใช่ไหม”
“แต่ว่าคุณบอกเองวันนั้นว่า…”
“ตกลงเมื่อกี้นี้คุณได้ยินที่ผมคุยกับขนิษฐาจริง ๆ หรือเปล่า”
ตันหยงหันมามองหน้าเขา อันที่จริงเธอไม่เคยได้ยินหมอตะวันเรียกชื่อเล่นส้มเลยสักครั้ง ในตอนนี้เขาก็เรียกส้มด้วยชื่อจริงซึ่งนั่นแสดงว่าเขาพยายามจะบอกเธอว่าคนอย่างเขาถ้าหากไม่สนิทจริง ๆ ก็จะไม่เรียกชื่อเล่นของคนอื่น แต่กับเธอ เขาไม่เคยเรียกเธอด้วยชื่อจริงเลยสักครั้ง
“ก็ต้อง…ได้ยินสิคะ”
“ได้ยินจนถึงประโยคสุดท้ายหรือเปล่า”
“ประโยคสุดท้าย คุณหมอพูดอะไรเหรอคะ”
“ผม….นี่คุณ!! จะหลอกให้ผมพูดอีกงั
