“กินข้าวค่ะ!”
ตันหยงกระโดดลงจากตักคุณหมอจอมเจ้าเล่ห์ที่หันมามองหน้าเธออย่างรู้ทัน ตันหยงดึงจานข้าวต้มกุ้งมาและรีบตักกินเพราะเธอไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า
“ค่อย ๆ กิน เดี๋ยวจะสำลักเอา”
“ก็คนหิวนี่คะ ตั้งแต่เมื่อคืนยันตอนเช้า…แทบจะไม่ได้พักแล้วยังต้องไปทำงานยาก ๆ แบบนั้นอีก”
“งั้นเหรอ ใครกันนะทรมานคุณขนาดนี้ น่าตีจริง ๆ”
“ยังมีหน้ามาถามอีก คุณไม่กินข้าวเหรอคะ”
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นผมลางานให้พวกคุณแล้ว วันนี้ทั้งวันคุณก็มีเวลาให้ผมทั้งวัน”
ตันหยงหันไปกินข้าวต่อ ตะวันลุกออกไปพร้อมกับมือถือ ตันหยงไม่ได้มองว่าเขาเดินไปไหน แต่คิดว่าน่าจะไปคุยโทรศัพท์กับคนที่บริษัทเรื่องเมื่อเช้า เสียงสั่นในมือถือเธอดังขึ้น เป็นเสียงเตือนข้อความ เมื่อเปิดดูตันหยงถึงกับทำช้อนตก
“เงินโอนจาก xxx-xxx - 450,000 บาท ยอดเงิน……”
“แม่เจ้า นี่มันอะไรกันเนี่ย…..”
ตันหยงผงะเพราะไม่เคยเจอยอดเงินที่โอนเข้ามาในบัญชีเธอม
