หลังจากนั่งเฝ้าจนย่าผล็อยหลับไป หล่อนจึงออกมาหาเขมทัต ซึ่งเขาก็กำลังนั่งรออยู่ที่ด้านล่างของโรงพยาบาล หล่อนเห็นเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ แต่พอเห็นหล่อน เขาก็รีบวาง และลุกเดินมาหา
“คุณย่าหลับแล้วหรือ”
“ค่ะ”
“งั้นไปกันเถอะ”
“แต่... หนูต้องเฝ้าย่า” หล่อนขืนตัวเอาไว้ เมื่อเขารั้งแขนจะให้เดินตาม
ชายหนุ่มขยับตัวมาหยุดใกล้ชิด ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูแผ่วเบา
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันอยากพยาบาลพิเศษเอาไว้ตั้งหลายคน”
“แต่...”
“ไม่มีแต่เด็กน้อย วันนี้เธอจะต้องไปที่บ้านของฉัน”
“ไป... บ้านของคุณเหรอคะ” เด็กสาวนัยน์ตากลมโตทำหน้าตาตื่น
“ใช่”
เขมทัตอมยิ้มทรงเสน่ห์ และก็ทำให้หัวใจสาวกระตุกวูบวาบ
“ฉันตั้งใจว่าวันนี้จะแนะนำเธอให้คนงานในเหมืองรู้จักน่ะ”
“เอ่อ... หนูว่าไม่... ไม่ต้องดีกว่าค่ะ”
“ต้องสิ”
เขารวบเอวคอดเข้ามากอดรัด โดยไม่อับอายสายตาของคนที่เดินผ่านไปมา
“เพราะเธอกำลังจะเข้าไปอยู่ที่บ้านข
