ความสงสัยที่เกิดขึ้นทำให้ฉันว้าวุ่นจนนอนไม่หลับ อยากจะเดินไปเคาะห้องแม่แล้วเรียกมาถามให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ดึกดื่นป่านนี้คงจะไม่ใช่เรื่องเท่าไหร่ ฉันจึงพยายามข่มตานอนให้หลับ อย่างน้อยจะได้ตื่นแต่เช้าไปช่วยแม่นึ่งข้าวแล้วถามเรื่องที่คาใจให้กระจ่างเสียที
ก๊อก ๆ
ในจังหวะที่ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมอกพร้อมกับหลับตาพริ้ม จู่ ๆ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นมาทำให้ฉันรีบหันขวับไปมองอย่างรวดเร็ว
“เสียงหยังวะ” (เสียงอะไรวะ)
บอกตามตรงว่าสิ่งแรกที่คิดคือผี เพราะฉันเคยโดนหลอกจัง ๆ แล้วตอนที่ไปแกล้งยัยมินตรา จนถูกพี่สิงห์ส่งผีกุมารทองมาเอาคืน ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็ผวาและเข็ดขยาด จากที่ไม่เคยกลัวผี เลยกลายเป็นพวกหลอนจนระแวง
“ลมมั้ง”
ฉันพยายามพูดปลอบใจตัวเอง ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ใช่เสียงลมแน่ ยังไงก็ต้องเป็นเสียงเคาะ แล้วชั้นสองแบบนี้ใครจะมาเคาะหน้าต่างฉันได้ ถ้าไม่ใช่ผีเปรต
ก๊อก ๆ
เฮือก!
ฉันตกใจจนสะดุ้งลุกพรวดขึ
