ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อไม่ให้ส่งเสียงเล็ดลอดออกไปและไม่ได้ตอบโต้อะไร เมื่อเงียบไปครู่หนึ่งพ่อของคัลเลนก็พูดต่อ
“เขี่ยผู้หญิงคนนั้นทิ้งซะ อย่าโง่เก็บน้องสาวของศัตรูเอาไว้ข้างตัว”
ฉันกำมือแน่นเมื่อได้ยินประโยคนั้น หากเป็นเมื่อก่อนคงจะดีใจที่จะหลุดพ้น แต่ตอนนี้หากคัลเลนปล่อยฉันจริงๆ จะเสียใจแค่ไหน
จะอยู่ได้ไหมนะ
จะร้องไห้ไหม
คำตอบของฉันคือ…..คงอยู่ไม่ได้แล้วก็ร้องไห้ทุกวัน
ฉันควรทำยังไงดี
“รีบเคลียร์ตัวเองซะ อย่าให้ฉันเห็นยัยเด็กนั่นอยู่ที่บ้านของแกอีก”
สิ้นสุดประโยคนั้นสายก็ถูกตัดไปทันที เป็นจังหวะเดียวกันกับคัลเลนที่เดินกลับมาพอดี นั่นจึงทำให้ฉันรีบวางโทรศัพท์ของเขาลง
จานข้าวผัดถูกวางไว้ตรงหน้าก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงแล้วขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย
“เป็นอะไร”
“กะ เกลเปล่า ไม่ได้เป็นอะไรเลยค่ะ”
“แต่เธอมองฉันแปลกๆ”
“หะ หิวข้าวมั้งคะ”
“มาสิฉันป้อน”
คัลเลนยกจานข้าวขึ้นแล้วต
