ตอนที่ 117
[นอนผิดท่า]
ทั้งๆ ที่เป็นบุรุษเหมือนกัน ไยเขาถึงดิ้นรนจากแรงของอีกฝ่ายมิได้เลย ไยถึงกลายเป็นเบี้ยล่างให้ตงฟางหยางได้ล้อเล่นกับร่างกายของเขาเช่นนี้
"อื้อ! ยะ...อย่า! อ่าส์…หยาง" ร่างบางกว่าที่นอนนิ่งราวกับโต้แย้งสิ่งใดมิออก ต้องเบิกตาโตสะท้านกายเยือกเมื่ออุ้งปากอุ่นชื้นของกุนซือหนุ่มเข้าครอบครองลำเอ็นสีหวานที่แข็งชันของเขาเข้าโพรงปากลึก ก่อนจะดูดดุนตวัดลิ้นโลมเลียท่อนลำของเขาด้วยเรียวลิ้นชื้นแสนเจนจัด ทำเอาบุรุษไร้ประสบการณ์สนามรักเช่นเสวี่ยหลางซ่านเสียวจนบั้นท้ายกลมกลึงแทบอยู่มิติดเตียง
"อ่าส์...พะ...พอแล้ว! หยางข้า...อื้อ! อ่าส์...ตรงนั้นมันเหมือนจะ...หื้ม!" เสวี่ยหลางครวญครางอย่างทรมานแทบฟังมิได้ศัพท์ ด้วยปวดตึงลำลึงค์ยิ่ง ใบหน้างดงามโซมไปด้วยหยาดเหงื่อที่ผุดซึมขึ้นมาจนชื้นไรผม
ทว่ายิ่งเจ้าของเสียงหวานครางหนักมากเท่าไหร่ ตงฟางหยางก็ยิ่งเร่งฝีปากชำเราลำลึงค์ของอีกฝ่ายหนัก
