อมาวดีเปิดประตูเข้ามาและเดินเข้าไปกอดคนที่นอนหลับใหลอยู่ หยาดน้ำตาของเธอตกลงกระทบแผ่นอกแข็งแรงเปล่าเปลือยของภาคินหยดแล้วหยดเล่า
แล้วเสียงสะอื้นของเธอนั้นก็ปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา...
“อืม...” เขาครางขึ้นมา แต่อยากขยับร่างกายก็ไม่ได้เพราะไม่มีแรงพอ...ทั้งร่างที่ทับอยู่บนตัวเขาทำให้เขาขยับไม่ได้ ด้วยการขาดสติจากอาการมึนเมาทำให้เขาคิดว่าเขาฝันอยู่ด้วยซ้ำ อมาวดีโผล่ขึ้นมาจ้องหน้าเขาภาคินลืมตามองตาปรือๆ แล้วเขาก็ร้องโอดครวญเพราะปวดหัวเหลือเกิน
“ภาค” อมาวดีเรียกเขาเสียงอ่อนโยนและน้ำตาเธอก็คงยังรินไหลอยู่... เธอเสียดายเวลาที่ผ่านมาเหลือเกิน... เสียดายเวลาที่ต้องมาโกรธเกลียดกัน เพียงเพราะไม่พูดกันเท่านั้น
ภาคินยกมือขึ้นมากรีดน้ำตาให้เธอแล้วพูดพร่ำเพ้อไม่ค่อยได้สติเพราะเขานั้นคิดว่าสิ่งที่เป็นอยู่นี่คือความฝัน แต่นั่นก็ทำให้อมาวดีน้ำตาร่วงพรู
“แอมร้องไห้ทำไม....ผมปล่อยคุณไปให้มีความสุข ผมยอมเจ็บแ
