กลับมาถึงบ้านภาคินก็ยังหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา เขาดึงแขนเธอขึ้นไปบนห้องนอนแล้วผลักเธอลงไปนั่งบนเตียงยืนจังก้าเปล่งรัศมีอำมหิตใส่เธอจนเธอต้องรีบหลบตา
“มีอะไรจะสารภาพก็เล่ามา พูดให้ตรงกับอาถังด้วยนะ... อมาวดี” เขาเน้นคำ ตอนนี้ภาคินกำลังโมโหสุดๆ โมโหตัวเองที่ดูแลเธอไม่ดีจนต้องเกิดเรื่องขึ้น แต่เขาก็คิดว่าเธอเองก็ผิดเพราะเขาฟังเรื่องที่อาถังพูดมันก็ชักทะแม่งๆ อยู่
“ฉะ ฉัน แค่อยากดูโยโกะ ฉันเลยโกหกว่านายนั่นเป็นเพื่อน ฉันออกมากับเขาแล้วอยู่ดีๆ เขาก็บอกว่าไม่ให้ไปไหน เขาจะปล้ำฉันแต่ฉันก็สู้จนเป็นลม” เธอรีบเล่าสารภาพบาป เพราะงานนี้เธอผิดจนไม่มีข้อโต้เถียงใดๆ ถ้าเขาไม่มาหาก็ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นอย่างไร
“คุณทำประชดผมที่ผมไม่ให้ไปหาโยโกะหรือเปล่า” เขาถามอย่างเข่นเขี้ยว เธอพยักหน้ากลัวๆ ตอบกลับเขาไป
เธอแค่ทำประชดเขาจนเกือบถูกข่มขืน บ้าสิ้นดี ภาคินขบกรามแน่น ร่างสูงตัวสั่นเทิ้ม แต่เขาทำอะไรไม่ได้ ชายหนุ่
