สภาพฉันตอนนี้เมาเละเทะยืนไกล ๆ มองมาก็เห็นเลยว่าเซไปมานั่งยังตรงยาก ฉันลุกขึ้นยืนพยายามเดินไปห้องน้ำโดยไม่ได้สะกิดบอกเพื่อนสักคนเพราะคิดว่าไหวอยู่ ซึ่งมันก็พอได้แระยกเว้นตอนออกมาจากห้องน้ำแล้วเซไปชนคนอื่นเข้า ผู้ชายที่โดนชนเขาก็จับแขนฉันไว้ไม่ให้ล้ม ส่วนฉันก็ตาลายอยู่มองหน้าเขาไม่เห็นชัดหรอก แต่ก็กล่าวขอบคุณแล้วก็ขอโทษเขาด้วย
"ขอโทษนะคะ...ขอบคุณด้วยที่จับไว้ อึก"
"ไม่เป็นไรครับไหวไหมผมเดินไปส่ง"
"อึก...ไหวค่ะ ๆ ไม่เป็นไร"
"ผมว่าผมไปส่งที่โต๊ะดีกว่าคุณยืนยังไม่ตรงเลย"
"ขอบคุณมากครับที่ช่วยเมียผม"
เสียงคุ้นเคยพูดดังคล้ายออกคำสั่งแต่ไม่ได้ตะคอกหรือหยาบคาย เสียงเจ้านายของฉันเองตอนแรกฉันคิดว่าฉันเมาจนหลอน คิดถึงเขามากจนได้ยินเสียงเจ้านาย แต่มือหนาที่จับฉันดึงกลับจากคนที่ฉันเดินชน ทำให้รู้เลยว่าเป็นเจ้านายจริง ๆ เพียงเท่านั้นฉันก็ทิ้งตัวเองลงไปตามแรงดึง แน่ล่ะไม่มีทางล้มอยู่แล้วเขากอดฉันไว
