พอเครื่องแลนดิ้งผมก็รู้สึกว่าภาระอันหนักอึ้งที่แบกไว้บนบ่าก็มีน้ำหนักขึ้นมาซะเฉย ๆ ครั้งแรกที่ปู่พูดเรื่องนี้กับผมคือตอนอายุ 15 ท่านพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายเหมือนแค่เล่าเรื่องอะไรสักเรื่องให้ฟัง ปู่บอกให้ผมกลับไปคิดจะนานแค่ไหนก็ได้หรือจะไม่กลับมาหาท่านอีกท่านก็จะเข้าใจ และจะไม่โทษผมกับพ่อ พ่อรู้ว่าปู่จะพูดเรื่องอะไรทั้ง 2 คนไม่สนิทกันมากแต่พ่อผมก็ไม่เคยพูดถึงปู่ไม่ดีสักครั้ง พ่อก็รักปู่ในแบบของพ่อแบบที่จะไม่ทำให้ย่าไม่สบายใจ อาจเพราะนิสัยพ่อผมเหมือนย่าด้วย แต่ผมสิเหมือนปู่มาแทบทุกกระเบียดนิ้ว ส่วนแม่ผมก็ตามใจพ่อถ้าพ่อยอมปล่อยผมให้ปู่ท่านก็ไม่ขัด รึเพราะท่านไม่รู้ว่าปู่ผมทำอะไรมากกว่า แม่คิดว่าผมชอบขายส้มผมก็เลยปล่อยเลยตามเลยไป พอถึงบ้านไร่ผมเดินเข้ามาที่โถงกลางก็เจอทุกคนนั่งรออยู่แล้ว ผมยกมือไหว้ทุกคนที่นั่งอยู่ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างขวาของปู่ ที่ถูกเว้นว่างไว้เสมอเพราะมันคือเก้าอี้ของผ
