วันนี้ผมลากทุกคนไปเที่ยวข้างนอกอย่างไร่ชา วัดสวย ๆ แวะร้านอาหารขึ้นชื่อของจังหวัด ก่อนจะไปหาซื้อพวกของพื้นเมืองของฝากให้พวกมันเลือกกลับไปฝากที่บ้าน ส่วนส้มในไร่เดี๋ยวส่งตามไปที่หลังจะได้ไม่ต้องหิ้วให้หนัก ส้มในไร่ส่วนใหญ่ส่งออกต่างประเทศมีแค่ 20% ที่คัดส่งขายในห้างใหญ่ ๆ ของกรุงเทพ
"หลังจากวันนี้ไปพวกเราจะได้กินส้มฟรีตลอดชีพ" ไอ้รถเมล์ที่ชอบแบล็คเมล์ไม่พอยังชอบไถ่ของแดกอีก
"แดกไปเถอะ..."
"แดกแน่ไม่ต้องหวง"
"เดี๋ยวแวะเติมน้ำมันก่อนนะ...ค่อยไปกินข้าว"
พวกผมแยกลงจากรถไปสูบบุหรี่ส่วนสาว ๆ ไปซื้อกาแฟ ซื้อขนมรออยู่ตรงแถวที่จอดรถ พอเดินกลับมาก็เห็นมีผู้ชาย 2 คนอยู่ใกล้นิ่มกับไอ้รถเมล์พูดคุยกันยิ้มแย้มเกินความจำเป็น ผมยังไม่ทันพูดไอ้พุฒก็ก้าวเท้าอย่างไวเดินไปหาไอ้เมล์แล้ว ยิ่งใกล้ยิ่งคุ้นตาผมนึกอยู่ไม่นานก็นึกออก คนดังของจังหวัดนี่เอง ผมเดินไปโอบไหล่นุ่มนิ่มก่อนจะกล่าวทักทายอีก 2 คน ส่วนไอ้พ
