ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกไม่พบเจ้านายอยู่ข้าง ๆ ผ้าปูที่นอนเย็นเฉียบแสดงว่าเขาลุกไปนานพอสมควร ฉันลุกไปเข้าห้องน้ำออกมาก็ยังไม่เห็นเขาเลยตัดสินใจเดินออกไปดูนอกห้อง ก็ไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่า ไม่รู้ฉันคิดอะไรอยู่ถึงเดินลงไปด้านล่างก่อนจะเดินสำรวจไปทั่วบ้านชั้นล่างจนไปพบกับเจ้านายที่ยืนคุยกับใครอยู่เหมือนจะ 2-3 คนด้วย ที่สำคัญทุกคนมีปืนฉันไม่รู้ว่าปืนอะไรแต่ก็เห็นได้จากที่ทุกคนแบกมันไว้บนบ่า แถมทุกคนยังอยู่กับเจ้านายเหมือนกับเคารพแล้วก็เกรงใจเขามาก ตอนนี้ฉันรู้ทันทีว่าฉันควรรีบกลับเข้าห้องถ้ายังอยู่ตรงนี้อาจจะเป็นปัญหาสำหรับตัวเองได้ พอกลับขึ้นห้องฉันรีบเอาตัวเองกลับเข้าใต้ผ้าห่มแล้วพยายามข่มตาหลับ แต่เสียงเปิดประตูก็ทำเอาฉันขนลุกซู่อยู่ ๆ ก็รู้สึกกลัวเจ้านายขึ้นมาซะเฉย ๆ
"นิ่มครับ"
"..."
"ลุกขึ้นมาคุยกันก่อน"
"..."
"ตัวสั่นแบบนั้นไม่เนียนเลยนะ"
ฉันตัดสินใจลุกขึ้นมานั่งทันทีไหน ๆ
