“ปล่อยเมย์เถอะค่ะ...เมย์จะทำงาน”
“คุณทำอะไรไม่ไหวหรอก...แม้แต่จะเดินผมก็แน่ใจว่าคุณยังเดินไม่ไหว”
เมลิดาซุกหน้าลงกับอกกว้าง ทำไมเขาต้องมาใส่ใจ ทำไมต้องทำให้เธอหวั่นไหวไม่จบสิ้น ยิ่งอ้อมแขนโอบรัดเธอแน่นเท่าใด ความเจ็บช้ำภายในก็เหมือนจะสูญสลายไปกับความอบอุ่นนั้น ในขณะเดียวกันทศภาคกลับไม่ต้องการท่าทีตอบสนองใด ๆ แค่กอดร่างเล็กที่ยังแข็งขืนนี้ไว้ก็พอแล้ว
“ถ้ามนุษย์กลัวการถูกจองจำอิสรภาพมากที่สุด คุณก็ทำสำเร็จแล้ว คุณภาค...ฉันกลัวที่สุดกับการที่ตัวเองต้องถูกล้อมกรอบแบบนี้ แต่มันจะอีกนานแค่ไหน คุณจะทรมานชีวิตที่ไม่มีทางออกของฉันไปนานแค่ไหน”
ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามที่บีบคั้น แม้แดดจ้าสาดเข้ามาโดยรอบทว่าสำหรับเขาและเธอโลกทั้งโลกก็ยังคงมืดหมองไม่เห็นทาง ทศภาคนิ่งนึกว่านี่เป็นเวลาที่เขาก้าวมาหยุดในจุดที่อับลึกที่สุด หัวใจที่แปดเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของผู้แพ้มิได้สำเหนียกถึงความยินดีแม้เพียงน้อยและสำ
