“หม่อมฉันยินยอมเพคะ ตราบใดที่พระองค์ยังไม่ปลอดภัยหม่อมฉันจะไม่ยอมกลับเมืองหลวงเป็นอันขาด”
“อันลี่ซิน!”
อันลี่ซินหลั่งน้ำตาพร้อมกับสะอื้นตัวโยนเมื่อถูกท่านอ๋องตะคอกเสียงดังใส่ต่อหน้า
“เจ้าไม่เพียงขัดคำสั่งข้ายังทำผิดกฎของกองทัพ รู้หรือไม่ว่ามันอันตรายแค่ไหน”
“ทราบเพคะ! หม่อมฉันรู้ว่ามันอันตรายเพียงใดและต้องพบเจอกับสิ่งใดบ้าง แต่ที่มาถึงที่นี่พระองค์มิทราบจริง ๆ หรือเพคะว่าหม่อมฉันทำเพื่ออะไร หรือว่าพระองค์ทรงไร้พระทัยจนมองไม่เห็น….”
หยดน้ำตาของนางที่ร่วงลงมาทำเอาหัวใจของเว่ยอ๋องหล่นวูบไปพร้อมกัน เหตุใดเขาจะไม่รู้ในเมื่อเขาเองก็โหยหานางทุกค่ำคืนเช่นกัน เมื่อนางมาที่นี่เพียงแค่กลิ่นเขาก็จดจำนางได้และเฝ้าดูอยู่หลายวัน จนเขาเกิดพลาดพลั้งและบาดเจ็บเพราะความเป็นห่วงนาง
“เจ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้”
“พี่ซ่างเจวี๋ย แต่ว่าท่านบาดเจ็บ”
“บาดเจ็บเป็นเรื่องของทหารที่ออกศึกอยู่แล้ว ถึงอย่างไรเจ้าก็อยู่ท
